Jurryt van de Vooren

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. De Zwitsers beloofden veel voor de Winterspelen van 1928, maar bleven achter met een tekort. Het klinkt vreemd, maar Nederland had het eerste recht om de Winterspelen van 1928 te organiseren. De Zomerspelen dat jaar waren in Amsterdam en hetzelfde land kreeg in die tijd dan de mogelijkheid ook de Winterspelen te doen. Zo ging het in 1924 met Chamonix en Parijs, in 1932 met Lake

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Tot frustratie van de organisatoren van de Winterspelen van 1988 ging het vooral over geld, maar dat was dan ook wel hun eigen schuld. Toen Calgary naar voren werd geschoven door het Canadese Olympische Comité als kandidaat voor de Winterspelen van 1988 was er een bedrag beschikbaar van 217,5 miljoen dollar (435 miljoen toenmalige guldens). Vanaf dat moment ging het mis. De Telegraaf had het

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Na afloop van de Winterspelen van 1994 vonden nogal wat Noren dat Lillehammer het land behoorlijk in het ootje had genomen. Van 1924 tot en met 1992 werden de Winterspelen altijd in hetzelfde jaar gehouden als de Zomerspelen. Hiermee werd gebroken in 1994, zodat de Winterspelen van dat jaar al twee jaar na de vorige editie in Albertville waren. Organisatorisch was dit beter voor het

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Voor Oslo 1952 werden veel kosten gemaakt voor de infrastructuur om zo meer toeristen te lokken.   ‘Het organiseren van Olympische Spelen is een vrij kostbare ondermening,’ aldus Het Vrije Volk op 29 augustus 1951. ‘Daar kunnen de Noren van meespreken, want die zijn voor 1952 belast met de Winterspelen te Oslo.’ Het was de eerste keer dat Scandinavië hiervoor verantwoordelijk was. Opmerkelijk laat eigenlijk, want

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. De editie van 1956 in het Italiaanse Cortina d’Ampezzo werden de grootste en duurste van die tijd. Té duur en té groot, was de kritiek.   De Winterspelen van 1956 in het Italiaanse Cortina d’Ampezzo moesten alle voorgaande edities in de schaduw stellen. Dat gold ook voor het budget, in 1952 zo’n 2,5 miljard lire of vijftien miljoen gulden. Op 13 maart 1954 was dit

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Ook in 1960 liepen die in hoog tempo uit de hand. De uitzendrechten konden hier weinig aan veranderen. De kosten van de Winterspelen van 1960 ontploften in het gezicht van de organisatie. De energieke en ambitieuze Alexander Cushing begon in zijn eentje met het project, waarbij hij met veel mooie praatjes steeds meer mensen en organisaties meekreeg. De kosten liepen in hoog tempo op. Op 6