Recensie ‘Nouri – de belofte’
Nouri – de belofte van Henk Spaan is een tragische sportkroniek van alles wat helaas nooit op een voetbalveld zal plaatsvinden.
Abdelhak ‘Appie’ Nouri was negen jaar oud toen Spaan hem voor het eerst bij Ajax zag spelen. Spaan was direct diep onder de indruk van de balkunstenaar. In de jaren erna leerden ze elkaar steeds beter kennen. Ze dolden met elkaar en spraken af dat Spaan op een dag de biografie van Appie zou schrijven.
Het is het verhaal van een slagerszoon uit het Amsterdamse Geuzenveld, die doorbrak bij Ajax. Die vervolgens zou verhuizen naar een internationale topclub en ging schitteren in Oranje. Want dat Appie een grote voetballer zou zijn geworden, daar is Spaan van overtuigd.
Helaas sloeg het noodlot vroegtijdig toe. Op 8 juli 2017 zakte de toen twintig jarige Appie tijdens een oefenwedstrijd van Ajax in Innsbruck in Oostenrijk ineen. Hij had een hartstilstand. Hij liep hierdoor ernstige en blijvende hersenschade op.
Spaan sprak met tal mensen uit Appie’s omgeving: trainers, docenten, teamgenoten en familieleden. Na die gesprekken begreep Spaan hoe sociaal Appie was in én buiten het veld: hij was altijd beleefd en betrokken. Spaan is in het hele boek intens positief over Appie: hij was grappig, getalenteerd en bescheiden. Het boek grenst zo aan een hagiografie en verliest daarmee enigszins aan geloofwaardigheid. Geen mens is tenslotte totaal heilig.
Wat Nouri – de belofte bijzonder maakt is de dubbele verhaallijn. Spaan groeide op in dezelfde buurt als Appie – het boek is doordesemd met zijn jeugdherinneringen. ‘Zijn buurt was mijn buurt. Ik ben opgegroeid in Amsterdam Slotermeer, dat nu behoort tot stadsdeel Geuzenveld-Slotermeer, een naam in de verkeerde volgorde want Slotermeer was er eerder. Dat heb ik Appie wel eens verteld. Dat ik dat wist omdat de straten van Slotermeer voor mij even vertrouwd waren als die van Geuzenveld voor hem.’
Door die tweede laag is het boek niet alleen de biografie van Appie, maar ook een korte autobiografie van Henk Spaan zelf.
