Federico Bahamontes en het ijsje op de Galibier
Mythen in de wielersport zijn hardnekkig. Zo ook ´het ijsje van Bahamontes´.
Door Ronnie van den Boogaart
In 1990 schreef Wout Koster er in Wieler Revue al een vlammende column over, met als doel de mythe te ontkrachten. Het volgende zou zich namelijk hebben afgespeeld. De Spanjaard Federico Bahamontes debuteerde in de Tour van 1954. Op weg naar de top van de Galibier fladderde de geboren klimmer weg van zijn tegenstanders. Boven stapte hij af om (doodleuk, die toevoeging komen we vaak tegen) in de berm een ijsje te eten. Degenen die een beetje hun best hebben gedaan menen te weten dat het voorval zich niet op de Galibier afgespeeld zou hebben, maar op de top van de Col de la Romeyère.
Een enkeling vertelt erbij dat Bahamontes, Tourwinnaar in 1959, het verhaal mogelijk zelf de wereld in heeft geholpen om zijn overmacht in de cols kracht bij te zetten. Maar verder vraagt niemand zich af waar dat ijsje dan wel vandaan kwam. De ijsverkoper komt nergens ter sprake, al hebben fantasierijke geesten er een venster bij verzonnen waar Bahamontes zijn ijsje bestelde. Het kan ook in de zomer ook behoorlijk fris zijn in de bergen . De top van de Galibier of een andere col is niet direct de meest logische plek als verkooppunt voor ijs.
Geen foto
Wout Koster schrijft dat er geen enkele foto van het voorval is. Terwijl hij wel foto’s kent van de bewuste rit. Van Bahamontes die tijdens de zeventiende etappe in gezelschap van de Fransman Jean le Guilly de Col de la Romeyère beklimt. En een foto van Le Guilly als enige koploper in de afdaling. Kennelijk heeft hij de mindere daler Bahamontes, die als eerste boven kwam, gelost.
En nu komt het. Nog steeds luidt volgens Koster het onderschrift bij deze laatste foto in ‘Le Miroir des Sports’ als volgt: ‘Bahamontes was gestopt om… een ijsje te eten’. Let op de puntjes. Waarschijnlijk is er gewoon sprake van een grapje. Want Koster merkt terecht op dat van Bahamontes met een ijsje zéker een foto zou zijn gemaakt. Er was immers een fotograaf in de buurt.
Le Guilly moet Bahamontes dus na de top voorbij gereden zijn. Mogelijk heeft de Spanjaard in de afdaling nog materiaalpech gehad. Wat we nergens lezen, ook niet in de column van Wout Koster, is dat de gevleugelde klimmer uiteindelijk met ruim elf minuten achterstand op ritwinnaar Lucien Lazarides in Grenoble aankwam. Le Guilly verloor twee minuten op Lazarides en werd veertiende.
Schoenen in het ravijn?
Dan is er ook nog de legende dat Bahamontes in 1965 opgaf in zijn laatste Tour, en met een achteloos gebaar zijn schoenen in het ravijn gooide. Daarvan is wél een foto.
Tenminste: Bahamontes zit op zijn sokken in de berm, terwijl toeschouwers op hem in lijken te praten. Maar de renner heeft een truitje aan van de Spaanse nationale ploeg, terwijl de Tour van 1965 met sponsorploegen werd verreden.
Die foto kan dus nooit uit 1965 zijn.
