Bokser Bep van Klaveren nam huilend afscheid van zijn sport
Op 19 maart 1956 bokste Bep van Klaveren zijn laatste officiële wedstrijd. Hij stond huilend in de ring, omringd door bloemen en geschenken.
Bep van Klaveren is de beste Nederlandse bokser ooit, in 1928 olympisch kampioen in Amsterdam. Zelfs de trainingen van deze Rotterdammer waren spectaculair, zoals in 1938.
Woede
‘Om twaalf uur middernacht precies stapte in de Ahoyhal een wenende man uit de ring,’ opende De Telegraaf dramatisch op 20 maart 1956. ‘De ring die hem zijn leven lang zo liet was.’
Van Klaveren had een dag eerder definitief afscheid genomen als wedstrijdsporter op een boksgala in Ahoy, dat helemaal om hem heen was georganiseerd, om hem waardig uit te zwaaien. Van Klaveren had de Duitser Werner Handke als tegenstander uitgekozen, de sterkste welter uit zijn land. Het Vrije Volk was wat verbaasd: ‘Het is verrassend dat Van Klaverens laatste geen „zalvie” zal worden zoals men had verwacht, maar dat het een harde, moeilijke strijd zal zijn, die voor Van Klaveren misschien wel te zwaar is.’
En dat bleek inderdaad zo te zijn, want de vijfde ronde moest de Nederlander opgegeven vanwege een ernstige wenkbrauwblessure, drie ronden vóór het einde. ‘Toen de Rotterdammer, na controle, dit advies werd medegedeeld, maakte een zekere woede zich van hem meester,’ merkte Het Parool op. ‘Van Klaveren wilde tot iedere prijs verder boksen, doch scheidsrechter Bergstroem en zijn manager-trainer Theo Huizenaar weerhielden hem tenslotte van een onwaardig afscheid. Werner Handke werd dus tot winnaar verklaard.’
Via het Stadsarchief Rotterdam
Tal van geschenken
Die combinatie van een afscheid met een nederlaag door blessure viel Van Klaveren zeer zwaar en zo stond hij wenend in de ring. Het massale eerbetoon dat daarna volgde, was gelukkig een eerste pleister op de wond. ‘Zó vol was de ring gestapeld met bloemstukken, fruitmanden, schemerlamp, cassette, souvenirs (handschoenen van porselein en van goud), taarten, een radio en tal van andere geschenken, dat er binnen de koorden voor Bep zelf en de sprekers nauwelijks nog plaats was,’ aldus De Maasbode.
Aan het einde sprak de voorzitter van de Nederlandse Boksbond en noemde Van Klaveren een ambassadeur voor de bokssport. Maar het was allemaal wel echt voorbij: “Het is nu afgelopen, kom nooit meer om een licensie bij de Bond, want je krijgt hem nooit meer. Bep, het is definitief afgelopen.”
Na die woorden kon Van Klaveren helemaal geen woord meer uitbrengen, wat voor hem zeer opmerkelijk was. Daarom deed Theo Huizenaar dat maar, zijn manager. “Het kost hem veel om afscheid te nemen, hij deed alles voor zijn boksen. Hij had liefde voor het vak, en hij leefde ervoor.”
Met een prachtige uitsmijter: “Hij zal nu niet meer als bokser verder leven, maar als mens.”
