Consternatie rond de Spelen van Peking
Sport staat vaak in het teken van vermaak. De focus ligt dan ook op de prestaties, maar rondom de organisatie van een groot sportevenement liggen nog veel grotere politieke belangen ten grondslag. In een vierdelige productie kijken Mitch Marinus, Dimitri van Tuijl, Boris Tiokhine en Ko van der Duin naar de politieke invloed op vier spraakmakende sportevenementen aan de hand van verschillende personages. In het derde deel schrijft Mitch Marinus over de Olympische Spelen van 2008 in Peking.
In de eerste jaren van de Olympische geschiedenis waren het grotendeels de Westerse landen die de boventoon voerden. Door de jaren heen veranderde dit beeld en besloten steeds meer andere landen om deel te nemen aan het sportfestijn. Een van deze landen was de Sovjet-Unie: het land presteerde in 1952 uitstekend op de Spelen in Helsinki. De Chinese leider Mao Zedong zag deze prestaties en vond ze een succesvol politiek systeem weerspiegelen. Het gevolg hiervan was dat hij van sport een cruciaal onderdeel maakte in de Chinese politieke agenda. Het doel van deze beslissing was, om mede dankzij de sport, zich als moderne staat aan de wereld te kunnen tonen.
In eerste instantie bleef de Chinese honger slechts bij het binnenhalen van medailles, maar na enkele succesvolle toernooien werd ook de organisatie van het toernooi als een goed politiek middel gezien. Volgens omstanders was dit vooral belangrijk voor het Aziatische land om de aandacht voor verschillende conflicten af te leiden. Er werd onder andere gewezen naar de mensenrechten en persvrijheid in China en onder andere Soedan. In dit olierijke Afrikaanse land, had China namelijk een flinke vinger in de pap.
Na een eerste mislukte poging om het evenement in 2004 binnen te halen, lukt dit enkele jaren later wel voor de Spelen van 2008. In China zorgt deze toewijzing voor feestende mensenmassa’s, maar in andere landen leidt dit tot verbazing. Joey Cheek, gouden medaillewinnaar op de Winterspelen in 2006, verwijst hardop naar de rol van China met betrekking tot de mensenrechtenschending.
Aan de andere kant zijn het de actieve sporters die ervoor kiezen juist niet mee te gaan in het politieke debat. Een van deze sporters is Ismail Ahmed Ismail, hardloper uit Soedan, die in Peking uitkomt op de 800 meter.
Lees hier verder.
