De Vader, de Zoon en Diego Maradona

In Argentinië was Diego Armando Maradona Gods plaatsvervanger op aarde. Voor de Iglesia Maradoninia is de biografie van Pluisje zelfs officieel de Heilige Schrift.

Op het WK voetbal van 1986 in Mexico werd Maradona langzaam God. In de kwartfinale tegen Engeland scoorde hij tweemaal op legendarische wijze. Bij het eerste doelpunt tikte Pluisje de bal stiekem met de hand in de goal. Een actie die hij niet als de zijne beschouwde, maar als die van God. De Hand van God was een feit. De tweede treffer zou de geschiedenis ingaan als doelpunt van de eeuw. Na een razendsnelle solo langs een hele reeks Engelse spelers, schoot hij prachtig met links in. Maradona zou Argentinië in 1986 uiteindelijk, bijna letterlijk, eigenhandig wereldkampioen maken.

De balkunstenaar moest nog ruim twaalf jaar wachten voordat hij daadwerkelijk geheel fysiek een goddelijke status zou bereiken. Op 30 oktober 1998 (de achtendertigste verjaardag van het voetbalwonder) werd door supporters de Kerk van Maradona in het Argentijnse Rosalia opgericht.

Tegenwoordig heeft de Iglesia Maradoniana wereldwijd meer dan 200.000 volgers. De Maradonianen gaan op zondagmiddag op de knieën voor een voetbal met een doornenkroon en hebben bijna allemaal het tetragram ‘D10S’ (Dios is Spaans voor God, 10 was Maradona’s rugnummer) ergens op hun lichaam getatoeëerd. De biografie van de kleine dribbelaar is de officiële bijbel, en de jaartelling van de kerk begint in 1960, het geboortejaar van Maradona.

De geloofsgemeenschap heeft zelfs tien geboden opgesteld, de een nog onzinniger dan de ander. Zo mag volgens het eerste gebod ‘de bal niet worden gekwetst’ en luidt het negende gebod dat ‘Diego de tweede naam van je kinderen zal zijn.’ Het tiende gebod bewijst dat ook de wegen van Pluisje soms mysterieus zijn: ‘Wees geen heethoofd en laat de schildpad niet ontsnappen.’

Een ding is nu na het overlijden van Maradona in ieder geval minder mysterieus, en vrij zeker: God heeft zijn hand terug.