Het sporterfgoed van Curaçao ligt op straat (en in containers)

Tijdens een bezoek aan Curaçao afgelopen week bekeek ik het sporterfgoed. Ik was daar met een delegatie van Re/Presenting Europe.

Het zwembad is vernoemd naar Enith Brigitha. Eigen foto’s

Afgelopen week zat ik op Curaçao, als onderdeel van een Nederlandse delegatie van academici en erfgoedspecialisten van verschillende universiteiten. We spraken daar met vertegenwoordigers van de sportwereld, het Nationaal Archief in Willemstad en de Universiteit van Curaçao over een Wall of Fame met de eigen sporthelden. Het uiteindelijke doel is een sportmuseum, waarin de maatschappelijke context van de sport op het eiland wordt belicht.

Dit bezoek was onderdeel van Re/Presenting Europe, een breed academisch onderzoek naar de gedeelde sportgeschiedenis van Nederland met de voormalige koloniën. Het is een zesjarig programma van tientallen universiteiten, hogescholen en maatschappelijke partners, waarin onderzoek wordt gedaan naar sociale scheidslijnen in onze samenleving, die ontstaan door migratie. Dat gebeurt onder meer door te kijken naar de verschillen en overeenkomsten in sportbeleving. Dit onderzoeksprogramma wordt gefinancierd door de NWO, de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek.

Zelf ben ik bij dit project betrokken, maar niet als wetenschappelijk onderzoeker. Mijn taak is vooral om contact te leggen tussen de universiteiten en de grote-boze-mensen-wereld, zodat de onderzoeksresultaten een groter publiek kunnen bereiken.

Straatonderzoek

Op de eerste dagen reed ik meteen het hele eiland rond, om te kijken naar het Hato Stadion en het zwembad, dat is vernoemd naar de zwemster Enith Brigitha. Beide sporters zijn bij de toegangspoorten vereeuwigd door Jhomar Loaiza, een kunstenaar uit Venezuela die inmiddels op Curaçao woont. Over het hele eiland maakt hij muurschilderingen, die een prachtige en kleurige weergave zijn van de plaatselijke cultuur.

Zijn huidige project is bij het Rif Stadion in Willemstad, een sportlocatie met een geschiedenis van ruim tachtig jaar. Op de muren heeft hij tientallen honkballers afgebeeld, momenteel de allergrootste sport op het eiland. Het is bedacht door de Fundashon Desaroyo Deportivo Kòrsou, een stichting voor de ontwikkeling en promotie van sport op het eiland, in samenwerking met verschillende instanties en sponsors.

Tijdens één van mijn wandelingen was hij aan het werk, maar helaas spreekt hij alleen maar Spaans. En die taal beheers ik dan weer niet, zodat ik niet verder kwam dan het vragen om toestemming voor het maken van een foto tijdens zijn werk.

Olympisch Comité

Curaçao heeft ook een eigen Olympisch Comité, dat overigens niet zelfstandig bij het IOC is aangesloten. Dat verloopt nog via NOC*NSF.

In dit kantoor is ook een Wall of Fame, die bestaat uit 88 foto’s van de belangrijkste sporters uit het verleden van het eiland. Deze zijn gemaakt tussen 1985 en 2021. Het is een mooi overzicht, maar helaas niet toegankelijk voor het publiek.

Sportmuseum

Tijdens een ontmoeting met de sportbonden van Curaçao bleken zij veel belangstelling te hebben voor het vastleggen van hun sporterfgoed. Er bestaat zelfs al een collectie voor een sportmuseum, maar dat moest worden gesloten omdat het materiaal werd aangevallen door witte mieren. Om verdere beschadiging te voorkomen, is alles verplaatst naar containers. Daar zit het nu nog steeds.

In plaats daarvan is er dus het werk van Loaiza, dat over het hele eiland is te vinden.