Paradise By The Dashboard Light: seks en honkbal
Nederland werd 45 jaar geleden wakkergeschud door het nummer ‘Paradise By The Dashboard Light’ van Meat Loaf. Met het nummer werd ook een verslag van een honkbalwedstrijd de ether ingeslingerd.
Door Bram Wicherink
Ok here we go,
We got a real pressure cooker going
Here, two down, nobody on, no score,
Bottom of the ninth, there’s the wind-up,
And there it is, a line shot up the middle,
Look at him go.
This boy can really fly!’
Popminnend Nederland werd in 1978 wakkergeschud door het nummer ‘Paradise By The Dashboard Light’, geschreven door Jim Steinman en uitgevoerd door een corpulente en wat verwilderd ogende zanger, schuilgaand onder de naam Meat Loaf. De song drong door tot de hitparade, stond drie weken op één en zou de speellijsten van de Nederlandse radio niet meer verlaten.
Met het nummer werd ook een denkbeeldig verslag van een honkbalwedstrijd de ether in geslingerd. Het honkbalcommentaar volgt op het eerste deel van de uit drie episodes bestaande compositie.
Blijkens de jaarlijkse top-10 notering in de Top-2000 is ‘Paradise By The Dashboardlight’ het meest populaire nummer in de vaderlandse popgeschiedenis met een referentie aan sport. Ondanks het grote succes in Nederland, bleef de song in Amerika – de thuishaven van Meat Loaf – haken op de 39ste positie van de Billboard Hot 100. Kwam dit door de seksuele toespelingen wellicht?
Dubbele lading
Hoofdpersonen in het lied zijn Meat Loaf en zangeres Ellen Foley. Ze zingen over een al dan niet fictieve nacht waarin ze met z’n tweeën – beiden amper zeventien jaar oud – een rit naar een groot meer maken. De hormonen gieren door de auto en de twee zijn verhit ‘like the metal on the edge of a knife.’ De jongen voelt een niet te stuiten behoefte zijn maagdelijkheid te verliezen en laat hier geen misverstand over bestaan: ‘So open up your eyes / I’ve got a big surprise / It’ll feel allright.’
Wat volgt is het honkbalverslag dat moet worden beschouwd als een metafoor voor de verschillende stappen naar de uiteindelijke daad. In de Verenigde staten is deze beeldspraak wijdverbreid: de eerste honk staat voor een tongzoen, de tweede voor het betasten van de wederzijdse genitaliën, het daaropvolgende stadium verbeeldt het manuele plezier en bij de laatste honk vindt de gemeenschap plaats. De hitsige hoofdpersoon heeft het derde stadium volbracht en beweegt zich naar de apotheose.
De commentator leeft mee:
Over, winds up, and it bunted,
Bunted down the third base line,
The suicide squeeze is on!
Here he comes, squeeze play
It’s gonna be close
Here’s the throw,
Here’s the play at the plate.
Holy cow, I think he’s gonna make it
Dan gooit Foley roet in het eten: ‘Stop right there!’ Wat volgt is een waslijst aan voorwaarden alvorens haar geliefde de vierde honkplaat mag innemen. De jongen, gek van verlangen, gaat uiteindelijk overstag: ‘I swore I would love you till the end of time.’
In het derde deel van het nummer bezingen de twee, ouder nu, de liefdesepisode van weleer en zetten haar af tegen de tegenwoordige tijd waarin alles zoveel problematischer is.
Voor het honkbalcommentaar tekende Phil Rizzuto, één van de iconen in de Amerikaanse honkbalverslaggeving en een idool van Meat Loaf. De uitspraak ‘holy cow’ die opduikt aan het eind van het relaas was Rizzuto’s handelsmerk.
Zijn optreden werd niet door iedereen gewaardeerd: vanuit kerkelijke kringen klonken afkeurende geluiden op het seksueel getinte commentaar. Rizzuto pareerde de aanvallen door simpelweg te verklaren dat hij niet wist van de beeldspraak.
Meat Loaf geloofde hier niet in: ‘Phil was niet achterlijk. Hij wist precies waar het om ging en bevestigde dat ook. Hij kreeg wat kritiek van een priester en vond vervolgens dat hij stelling moest nemen.’
