Piet Knijnenburg won de TT Assen van 1946, de eerste na de Tweede Wereldoorlog
De TT Assen viert het honderdjarige bestaan. Piet Knijnenburg is één van de weinige Nederlandse winnaars.
Piet Knijnenburg wint de TT Assen van 1946. Foto via het Nationaal Archief
Motorcoureur Piet Knijnenburg wist in 2005 niet wat hij meemaakte toen in het Olympisch Stadion oud-wereldkampioen baanrennen Jan Derksen op hem afstapte. “Wat leuk om u hier te zien, mijnheer Knijnenburg!”
“Weet u dan wie ik ben?”, vroeg de winnaar van de TT Assen verlegen. “Maar natuurlijk,” riep Derksen terug. U bent die motorcoureur uit mijn tijd.” ik liet ze alleen om bij te praten.
Ik knal tegen een boom, en had een schedelbasisfractuur. Dat is een beetje naar
Overwinningen
Zware ongelukken met de dood als gevolg waren geen zeldzaamheid in de dagen van Knijnenburg Dat gebeurde soms zelfs voor zijn eigen ogen.
Zo betreurde de TT Assen in 1948 zijn eerste dodelijke slachtoffer toen de Finse coureur Gosta Lönnfors verongelukte. Knijnenburg zei hierover in 2005: “Dat kan ik me nog wel herinneren, ja. Ik reed de volgende ronde door zijn bloed.”
Twee jaar eerder had Knijnenburg de TT gewonnen in de 500 cc en is daarmee één van de weinige Nederlanders, die dit hebben gepresteerd. Volledigheidshalve moeten we daar aan toevoegen dat door de speciale omstandigheden – de eerste editie ná de Tweede Wereldoorlog – er alleen maar Nederlanders meededen. Knijnenburg: “Het was er ontzettend druk, echt een enorme belangstelling.”
Het was er niet alleen druk, maar ook onrustig. Bij de start van de 350 cc brak een vechtpartijtje uit in het publiek, waar een bereden agent op afstormde om de gemoederen te kalmeren. Tijdens de rest van de wedstrijd werd het publiek weggehouden door de politie.
Naast deze TT-zege was Knijnenburg zeven keer Nederlands kampioen: vijf maal bij de 500 cc en twee keer 250 cc. Daarnaast won hij onder meer de Grand Prix Brussel, de Grand Prix der Grenzen, de Internationale Zesdaagse Italië 1948 en de Internationale Zesdaagse Engeland 1949 en 1950.
Piet Knijnenburg in 1946. Foto Pim Stuifbergen via het Nationaal Archief
Tik-tik-tik
Knijnenburg lag ook nog eens een keer op de massagetafel van Wilfried de Jong, voor het VPRO-progamma Sportpaleis De Jong. “Mijn motor had 32 pk en kon 180 kilometer,” zei hij in dit gespek. Nu gaan ze veel harder, maar de snelheid maakt niets uit. Het gaat vooral om het schatten van de afstanden in de bocht. Daar ligt het grootmeesterschap.”
Met zijn BMW viel hij de bochten aan. “Dan voelde je tik-tik-tik en dan bleef mijn motor nog net overeind. Het was langzaam gas geven tot-ie eruit spoot. Het genoegen dat je kan hebben om die bocht goed aan te snijden en dat net iets beter dan de anderen.”
Zelf heeft Knijnenburg zo de nodige ongelukken meegemaakt. Op Duindigt bijvoorbeeld heeft hij zijn nekwervel beschadigd. “Ik was geïrriteerd na een onterechte schorsing van vier wedstrijden. Ik mocht de baan niet op, werd me gezegd. En ik hup, gas erop, en steek te hard in. Ik heb daarna maanden met mijn nek vastgelegen. Ik was nogal agressief, want dat zit er bij mij nu eenmaal in. Ik ben altijd agressief geweest. Dat zit in mijn aard, dat is van binnen.”
Een beetje naar
Maar de akeligste crash die hij meemaakte, was tijdens een zogenaamde betrouwbaarheidswedstrijd. “Het was op een landweg waar een zijspan weggleed. Ik knal tegen een boom, en had een schedelbasisfractuur. Dat is een beetje naar. Nadat ik was hersteld ging ik weer trainen, maar het ging maar niet. Als ik in een bocht kwam, deed ik het gas dicht. Ik durfde niet meer. Toen was ik dertig jaar oud, maar ik moest huilen van ellende. Totdat opeens van het ene uur op het andere alles weg was. Toen ging het weer.”.
Tot aan zijn dood in 2017 bleef Knijnenburg een enorme liefhebber van zijn sport. “Als ik die motoren van nu zie. Ik zou zo graag willen rijden, maar ik kan niet meer. Als ik nu dat mooie materiaal zie, begin ik meteen te kwijlen. Was ik maar weer negentien jaar.”
