Raimund Dietzen: Een Duitser die alleen in de Vuelta presteerde

Door Ronnie van den Boogaart

De West-Duitser Raimund Dietzen was in de jaren tachtig een even onopvallende als opmerkelijke wielrenner. Hij reed jarenlang in Spaanse dienst, en presteerde eigenlijk alleen goed in de Ronde van Spanje. In diezelfde Ronde van Spanje maakte een ernstige valpartij in 1989 een einde aan zijn wielercarrière.

De eindklasseringen van de Duitser in de Vuelta zijn vrij indrukwekkend. Van 1984 tot en met 1988 werd hij achtereenvolgens derde, zevende, vierde, tweede en nog een keer tweede. Ook in andere Spaanse wedstrijden reed hij wel eens een behoorlijke uitslag. Maar in de Tour bijvoorbeeld, waarin hij vijf keer startte, kwam hij nooit verder dan de vierenzestigste plaats.

Raimund Dietzen, geboren op 29 mei 1959 in Trier, verhuisde in 1983 na een onopvallend debuutjaar bij het Zwitserse Puch naar het Spaanse Teka. Bij die ploeg zou hij tot het einde van zijn wielerloopbaan blijven. Toch vertelde hij in 1984 aan Wim Amels van Wieler Revue dat hij dolgraag in een Duitse profploeg zou willen rijden.

Een klein probleem voor hem was, dat een dergelijke ploeg op dat moment helemaal niet bestond. Vandaag de dag is dit moeilijk voor te stellen, met de aanwezigheid in het peloton van ploegen als T-Mobile, Gerolsteiner, het Duits-Italiaanse Milram en het kleinere Team Wiesenhof, maar het West-Duitse wielrennen zat in die tijd behoorlijk in het slop.

De beste Duitse renners van dat moment, zoals Olaf Ludwig, Bernd Drogan en Uwe Raab, reden nog aan de andere kant van het IJzeren Gordijn. Soms stond er niet meer dan één Duitser aan de start van de Tour. Ter vergelijking: in 2007 vertrokken er in Londen maar liefst negentien! Dietzen bleef dus min of meer noodgedwongen in Spanje rijden, waar hij bijzonder goed uit de verf kwam.

De Duitser was geen spectaculaire renner. In verslagen van de Vuelta uit die tijd komen we zijn naam eigenlijk nauwelijks tegen. Nergens iets te vinden over gedurfde aanvallen op de leiderstruien van Sean Kelly of Luis Herrera. Wel zien we goede uitslagen in de tijdritten. Het beeld dat ontstaat, is dat van een aanklamper. Dietzen behaalde zijn ereplaatsen waarschijnlijk ‘op zijn Cadel Evans’.

Beelden van de Vuelta kwamen toen nog alleen tot ons via korte samenvattingen bij Studio Sport. Zo ook tijdens de editie van 1989 (gewonnen door Pedro Delgado), waarvan ik me herinner dat de Colombiaan Omar Hernandez van Kelme meerdere dagen in de leiderstrui reed, en dat deze door Mart Smeets consequent Omar werd genoemd.

Ook herinner ik me de beelden van een zwaar gevallen renner die op het wegdek lag: Raimund Dietzen. Nader onderzoek leert dat hij opgaf in de dertiende etappe, en dat Omar Hernandez toen inderdaad leider was in het algemeen klassement. De Duitser kwam na zijn val nooit meer terug op zijn oude niveau en stopte een jaar later als profrenner.

In het jaar van Dietzen’s valpartij ging de kleine Duitse profploeg van Stuttgart voor het eerst de weg op, met als ploegleider Hennie Kuiper. In 1991 nam Deutsche Telekom de sponsoring over. Kuiper werd een jaar later vervangen door Walter Godefroot. Het bescheiden Team Stuttgart was de voorloper van de het grote T-Mobile.

Raimund Dietzen kwam uiteindelijk toch nog bij een Duitse ploeg terecht, als één van de ploegleiders bij Gerolsteiner. In die functie is hij al een aantal jaren in dienst. Volgens de website van dit team woont hij in Montroig, in de provincie Tarragona in Spanje.