Spierbundel Rico Verhoeven stapt als filmster in de voetsporen van spierbundel Anton Geesink

Spierbundel Rico Verhoeven speelt de hoofdrol in Black Lotus. Spierbundel Anton Geesink dook in de jaren 60 al eens op in de bioscoop.

Anton Geesink in 1962 als filmster in ‘Rififi in Amsterdam’. Foto Joop van Bilsen via het Nationaal Archief

Nederlandse sporters als filmsterren kennen we al sinds de jaren vijftig in het voetbal. Faas Wilkes maakte in 1951 een uitstapje naar het witte doek in Milano Milliardaria. Volgens sportjournalist Edwin Winkels was dat ‘één van de leukste films die met voetbal te maken hebben’.

Dat was uitzonderlijk, want doorgaans worden voetballers niet vanwege hun acteertalent opgetrommeld. De enige met dit dubbeltalent was Hans Boskamp, die onder meer voor Ajax en Oranje speelde, maar na zijn sportieve loopbaan bekend werd als acteur in tv-series en filmproducties.

De legendarische doelman Frans de Munck had dan ook maar een eenmalig gastrolletje in de Duitse film Das ideale Brautpaar. “Eerst dacht ik aan een grap”, zei Munck zelf. “Die veronderstelling verdween al gauw toen zij mij een enorm draaiboek onder de neus duwden.” Onder de filmnaam Jürgen Busse kreeg hij een kleine rol als keeper van een beroemde profclub, die verliefd werd op de dochter van een professor met een vreselijke hekel aan voetbal. Natuurlijk liep alles goed af en werd er op het laatst gewoon gezoend. “Een zeldzame ontwikkeling van ideale keeper tot ideale (film) bruidegom, mag men wel zeggen” aldus dagblad De Tijd. In Nederland is dit werk nooit vertoond.

Anton Geesink

Anton Geesink heeft ook een verleden als filmster. Al in 1962 was hij beroemd genoeg om mee te doen aan Rififi in Amsterdam, waarin hij als een rechercheur verscheen, samen met Willy Alberti. Drie jaar later kwam er een verzoek uit Italië of hij de hoofdrol wilde spelen in I Grandi Condottieri. “Ik weet nog niet of ik op het aanbod in ga” zei de judoka. “Ik vind het wel interessant en zal het graag doen, als mijn werk als sportleraar er niet onder te lijden heeft.” Na een weekje denken stemde hij in.

Het verhaal ging over de Bijbelse figuur Samson, wiens enorme kracht school in zijn haargroei. De verantwoordelijke Sao-Paulo filmmaatschappij werd zakelijk geleid door kloosterzusters en financieel ondersteund door de Rooms-Katholieke Kerk. Hij kreeg er een flinke smak geld voor.

De eerste opnames gingen erg goed, aldus regisseur Marcello Baldi: “Ik ben heel tevreden. Uw Nederlandse reus was zeer imposant. Uiteraard moet ik meer met hem werken dan met een echte acteur, maar dat doe ik graag.”

De recensies in de Nederlandse pers waren minder lovend: ‘Geesink zwak in goedkoop spektakel.’ De recensent vroeg zich af waarin de judoka had meegedaan: ‘Wie Geesink van de judomat kent, zal zich toch afvragen of het nodig was, dat hij zich liet lenen voor een dergelijk goedkoop spektakel waar geen houdgreep aan te pas komt.’

De eerste reacties op Rico Verhoeven lijken wel wat op die op Geesink van ruim zestig jaar geleden. ‘Het drama is te vlak en de vechtpartijen zijn te tam’, aldus het AD. En zo vond ook de Volkskrant: ‘Los van een spannende achtervolging en sterke vechtscènes aan het einde, heeft Black Lotus weinig meer te bieden dan een peinzende Verhoeven die nu en dan met ontbloot bovenlijf zijn spieren mag aanspannen.’