Terug naar de jaren 90: doe mee aan de eerste lessen BOMmen (Bewegen Op Muziek)
Het nieuwe academische jaar is begonnen en daarmee ook het nieuwe universitaire sportjaar. Mijn boek Ontmoeting door beweging gaat over de geschiedenis van de universiteitssport – hier kopen.
Eind jaren tachtig werd Anja van Wingerden benoemd als sportdirecteur van de Universiteit van Amsterdam, als eerste vrouw. ‘Ik werd in 1989 uitgenodigd voor een gesprek. Dat was meteen ook mijn eerste sollicitatie, want ik was net afgestudeerd. Ik werd aangesteld, een beetje tot mijn eigen verbazing.’
Van Wingerden was er geen voorstander van dat sport werd gebruikt voor allemaal verheven doelstellingen, zoals op de UvA lange tijd was vastgelegd in beleidsvoornemens. ‘Bewegen is gewoon leuk om te doen. Zo ben ik erin gestapt. Sport moet laagdrempelig zijn, voor zoveel mogelijk studenten.’
Het probleem alleen was dat het juist in de avonduren vaak stil was op het Sportcentrum aan de De Boelelaan in Amsterdam-Zuid, zo ondervond de nieuwe directeur. ‘Het was wel heel erg kleinschalig voor zo’n grote universiteit. Dat vond ik gek, want in diezelfde tijd was de fitnessbeweging in opmars en schoten de sportscholen als paddenstoelen de grond uit.’
Gedurende de jaren tachtig jaren was het aantal sporters in Buitenveldert inderdaad afgenomen, zo blijkt uit de jaarverslagen van de Afdeling Studenten Sport. In 1980 werden er 5546 beoefenaars geteld, wat meteen het hoogtepunt was van dit decennium. In 1988 waren dat er nog 4445, het laagste aantal in diezelfde periode. Er moest meer aan werving worden gedaan onder de studenten, die vaak amper wisten welke mogelijkheden er waren in de universiteitssport. Verder werd er een nieuw programmaboek gemaakt. ‘Het aantal inschrijvingen nam daarna toe.’
Naast de werving was een aanpassing van het aanbod noodzakelijk. ‘Er moest geld binnenkomen.’ Dat gebeurde met twee aandachtspunten: het zaalvoetbal en de opkomende fitnessrage. ‘Die voetbalcompetitie was al goed opgezet.’ Voor de aansluiting met de potentiële doelgroep in het fitness was er weer iemand nodig, die verstand had van bewegen met groepen. ‘Dat deden we te weinig. En ik zag al die fitnessscholen, waar heel veel geld werd verdiend. Dat konden wij ook, want er is een prachtig sportcentrum. Dan moet je wel allerlei clubjes en doelgroepen hierheen halen.’
Er was al een krachthonk in gebruik, dat aanvankelijk was ingericht voor de roeiers. Eind jaren zeventig groeide de populariteit van dit honk snel, waardoor het nodig was om uit te breiden naar de toenmalige tafeltenniszaal. De ene sport drukte zo een andere weg.
BOMmen
Rodrigo Coesel kreeg in 1993 de opdracht om lessen te geven in het BOMmen, het Bewegen op Muziek, om zo die nieuwe doelgroepen te bereiken. Hij werkte net drie jaar op het Sportcentrum als leraar krachttraining. Van Wingerden: ‘Hij was een jonge god.’
Ze nam hem mee naar Nijmegen, waar BOMmen al heel populair was, maar waar Coesel nog nooit van had gehoord. ‘Anja had gezien dat ik vaak de warming-up deed mét muziek. Zij had het vertrouwen dat ik die lessen kon ontwikkelen.’
Zo verzamelde Coesel muziek op cassettebandjes, plaatste geluidsboxen op de tribune en zette vijf banken naast elkaar in de sporthal. ‘Ik deed maar wat, maar in korte tijd had ik wel mijn eigen lesconcept ontwikkeld. Eigenlijk is BOMmen heel simpel, want het is voordoen en iedereen doet dan mee.’
De eerste vijf minuten draaide Coesel snelle muziek als hardloopnummers. ‘Lekkere Upbeat, zoals Baby I’m a Star van Prince. Daar kon iedereen zich bij aansluiten bij binnenkomst. Er kwamen altijd mensen te laat en die vielen dan niet zo op. Daarna kwam het echte aerobics-werk met stapjes en draaien. Aan het einde had ik een cooling down met lekkere zwijmelnummers. Dan lag iedereen lekker op de grond te stretchen.’
Voor het universitaire sportcentrum was die nieuwe aanwas een doorbraak. Toeval of niet, maar in precies in het eerste jaar met BOMmen steeg het aantal beoefenaars van 5471 naar 6362.
Het Universitair Sportcentrum aan de De Boelelaan in Amsterdam in 1976. Foto J.M. Arsath Ro’is via het Stadsarchief Amsterdam
De enige man
Onder deze BOMmers was Frans Boom de enige man. Al in 1968 was hij begonnen met de universiteitssport, waar hij altijd is blijven hangen na zijn afstuderen – in 2024 nog steeds!
Hij schreef zich vanaf de eerste les in en verliet daarvoor na 23 jaar de conditietraingen. ‘Ik hou van dansen en lekkere muziek. Ik wist niet dat het zó leuk was en keek er echt de hele week naar uit. Later kwam Sin-mee Choy erbij, die werkt er ook nog steeds. Dat waren lessen, die waren nog zwaarder dan die van Rodrigo, met heel veel beweging en ritme. Je móest dus mee en kon het niet even rustig aan doen. Heerlijk!’
In die eerste jaren kwamen vrouwen massaal naar het BOMmen, zag ook Boom. ‘In het begin was er nog maar één les in de week en dat kon je vooraf al op straat zien. Vanaf de stations Zuid en RAI was er één lange stroom meiden van begin twintig, die allemaal naar het Sportcentrum liepen. Die stonden met honderd tot honderdvijftig tegelijk in die grote gymzaal.’
Al snel kwamen er meer lessen en specialisaties als aerobics en steps, waarvoor Boom zich ook inschreef. ‘Heel vaak was ik de enige man, maar na drie of vier lessen was iedereen eraan gewend. Mannen bleven weg, omdat ze zeiden dat ze het niet snapten. Volgens mij waren ze bang om af te gaan tegenover al die meiden.’
Dankzij deze lessen bleef Boom goed op de hoogte van de muziek. ‘Ik kan rustig zeggen dat ik alle discomuziek ken.’ Hij verzamelde die allemaal op cassettebandjes om thuis te draaien. ‘Nu heb ik die nummers netjes achter elkaar op Spotify gezet, in dezelfde volgorde als vroeger op de cassettebandjes. Je kunt ze gemakkelijk vinden.’
Die afspeellijst staat bovenaan deze pagina, zodat je in 2024 kunt BOMmen like it’s 1999.
