Hoe komen de Trump Games aan geld? Plunder de fondsen!
De machtsgreep in de Voormalige Verenigde Staten heeft grote gevolgen voor de internationale sportwereld. Ik onderzoek daarom scenario’s voor de Trump Games van de toekomst.
De sportagenda voor de komende jaren wordt gedomineerd door de Voormalige Verenigde Staten. Het WK voetbal van 2026 wordt daar georganiseerd, samen met Canada en Mexico. De Olympische Zomerspelen van 2028 zijn in Los Angeles.
En dan zijn daar ook nog eens de Olympische Winterspelen van 2034, in Salt Lake City. Alles bij elkaar kunnen we samenvatten als de Trump Games.
Het extra geld is aangewend uit een fonds dat eigenlijk bedoeld was om projecten te creëren om de werkloosheid te bestrijden
Hoge kosten
Daar is veel geld voor nodig. Sowieso zijn de Olympische Winterspelen één van de duurste sportevenementen ter wereld – helemaal als we de kosten omrekenen naar een gemiddelde per deelnemer. De absolute kosten voor het WK voetbal of de Olympische Zomerspelen zijn wel hoger, maar daar komen meer landen en deelnemers in actie.
De belangrijkste reden dat de Olympische Winterspelen relatief duur zijn, is omdat die worden georganiseerd in dunbevolkt en moeilijk toegankelijk gebied, ver verwijderd van de bewoonde wereld. Er zijn bergen en sneeuwrijke omgevingen vereist – niet de beste plek om een miljoenenstad neer te kwakken. En tussen die bewoonde wereld en de sportlocaties moeten snelwegen worden aangelegd door hetzelfde onherbergzame gebied.
Het aantal deelnemers bij de Winterspelen is juist weer laag – ongeveer een kwart van de Zomerspelen. De rekensom is simpel: hogere kosten voor minder sporters betekent een hoger gemiddelde per deelnemer.
In het geval van Pyeongchang in 2018, waar we nog enigszins een onafhankelijk beeld van kunnen vormen, was dat ongeveer 3,5 miljoen euro per olympiër. Ter vergelijking: Beijing 2008 wordt beschouwd als één van de duurste editie van de Zomerspelen ooit. Daar ligt het gemiddelde bedrag per deelnemer ongeveer op 2,75 miljoen euro.
De Winterspelen van 2014 in Sochi kwamen zelfs tot een bedrag van ongeveer 15 miljoen euro per deelnemer, veroorzaakt door de gigantische corruptie. We weten dat natuurlijk niet helemaal zeker, want het regime van Poetin heeft geen onafhankelijk rekeninstituut, waar we de bonnetjes kunnen opvragen. Hoe dan ook: voor datzelfde bedrag hadden die sporters allemaal een schilderij van Vincent van Gogh kunnen kopen – ieder één.
Dwangarbeid
Waar komt dat geld vandaan? Hiervoor zijn veel scenario’s uit het verleden. Er zijn er een paar voor de Amerikanen, die uit eigen land komen. Daar is dus al ervaring mee opgedaan.
De Winterspelen zijn twee keer in Lake Placid geweest: in 1932 en 1980. In beide gevallen maakten de organisatoren er een enorme puinhoop van, ook financieel.
In aanloop naar de Winterspelen van 1932 werden de tekorten op alle mogelijke manieren gedicht. Op 2 januari 1931 schreef De Tijd dat er ongeveer 500.000 gulden uit een onverwacht fonds werd gehaald – in onze tijd vergelijkbaar met bijna zes miljoen euro. ‘Dit bedrag komt op kosten van de werkloozenzorg, daar de werkzaamheden voor den bouw van een en ander door werkloozen zal geschieden.’
Dat zouden we oneigenlijk gebruik van een fonds kunnen noemen. Of dwangarbeid.
Whisky met sneeuw
De organisatoren van de Winterspelen van 1932 in Lake Placid hadden een tekort aan verse sneeuw. Daarom werden uit nabijgelegen gebieden de tekorten aangevuld via vrachtauto’s.
De politie legde deze sneeuwtransporten snel weer stil, omdat douanebeambten hadden ontdekt dat er met dezelfde vrachtwagens ook flessen whisky werden gesmokkeld, verstopt onder talloze kuub smokkelsneeuw!
Diefstal
Hetzelfde gebeurde tijdens de voorbereidingen voor Lake Placid 1980, waar de kosten wederom onbeheersbaar waren. In 1976 was dat nog 150 miljoen gulden, wat binnen een half jaar was opgelopen tot 200 miljoen.
De ene noodmaatregel volgde na de andere. De Amerikaanse regering, zo stond op 19 mei 1979 in de Leeuwarder Courant, stelde een bedrag van 11 miljoen dollar ter beschikking. ‘Het extra geld is aangewend uit een fonds dat eigenlijk bedoeld was om projecten te creëren om de werkloosheid te bestrijden.’
Dat zouden we diefstal kunnen noemen.
Plundering
In beide gevallen hielp het trouwens niets, want de tekorten waren nog steeds enorm. Toch kunnen we opnieuw rekening houden met het scenario van oneigenlijk gebruik van de fondsen. Sinds de aanstelling van Trump is het complete staatsapparaat geplunderd, en alles in de onmiddellijke omgeving.
De kans is zelfs extra groot, omdat de Trump Games topprioriteit zijn voor de naamgever. En voor zo’n statusproject is nog meer geld nodig. Een plundering meer of minder maakt dan ook niet zoveel meer uit.
