Idee uit 1973: organiseer Olympische Spelen in verschillende landen tegelijk
In 1973 was er een revolutionair idee om de organisatie van de Spelen in handen te geven van een centrale stad, die andere steden in binnen- én buitenland zou mogen inschakelen.
De Olympische Spelen worden sinds 1896 aan een stad toegewezen, en niet aan een land. Wat al helemaal niet gebeurt, is dat twee landen tegelijk dit evenement mogen organiseren, zoals met het WK voetbal van 2002 in Japan en Zuid-Korea gebeurde, of met het EK voetbal van 2000 in Nederland en België.
In de hele geschiedenis van de Olympische Spelen is het maar twee keer gebeurd dat er tóch een onderdeel in een ander land was: in 1920 een zeilfinale in Amsterdam in plaats van Antwerpen en in 1956 de paardensport in Stockholm, terwijl de rest plaatsvond in Melbourne. De omstandigheden toen waren heel bijzonder: in 1920 de naweeën van de Eerste Wereldoorlog en in 1956 het verbod voor paarden om Australië te betreden.
Agenda 2020
Eén van de onderdelen van de olympische beweging die momenteel zwaar onder druk staan is juist de toewijzing aan één stad in één land. Omdat de Olympische Spelen steeds groter en kostbaarder worden, zou het mogelijk moeten worden om de organisatie te spreiden over verschillende landen.
Deze kritiek lijkt door te dringen tot het IOC, want vorig jaar nam het comité veertig hervormingsvoorstellen aan, die tezamen de zogenaamde Olympische Agenda 2020 vormen. Een van die voorstellen betreft de mogelijkheid om de Spelen in verschillende landen tegelijk te organiseren.
Als een logische volgende stap heeft IOC-voorzitter Thomas Bach deze week verklaard dat het in de toekomst mogelijk wordt om delen van de Spelen in een ander land te houden. Die optie mag vanaf nu in een bid worden opgenomen.
Het Olympische Congres van 1973
Het zou een revolutie zijn als de Olympische Spelen over verschillende landen wordt verspreid. Toch is dit idee niet nieuw, want reeds in 1973 werd het besproken op het Olympische Congres in het Bulgaarse Varna. Pierre Ferri uit Frankrijk stelde toen voor om de Spelen te spreiden over verschillende steden, en misschien zelfs over verschillende landen. Deze spreker voerde het woord als voorzitter van de Franse Schermbond en vertegenwoordiger van de internationale sportfederaties.
In 1973 had de olympische beweging het erg moeilijk – net als nu. Een jaar eerder waren de Spelen van München getroffen door een terroristische aanslag op de Israëlische ploeg. De kosten voor die Zomerspelen van 1972 waren ook nog eens volkomen uit de hand gelopen, wat bij de volgende editie in Montreal een nóg groter probleem werd.
In die context kwam Ferri met zijn revolutionaire idee om de organisatie van de Spelen in handen te geven van een centrale stad, die samen met het nationale olympische comité een aantal andere steden in binnen- én buitenland zou kunnen inschakelen. Zo opperde hij de mogelijkheid om de Olympische Spelen te houden in de Duitse, Franse, Zwitserse en Italiaanse grensstreek met één stad als centrum en de overige deelnemende steden in de niet te verre omtrek.
Olympisch schaatsen in Heerenveen
Het idee werd niet overgenomen, alhoewel twee IOC-voorzitters er daarna nog mee hebben geflirt. Zo verklaarde Lord Killanin in 1976 opeens dat hij het wel zag zitten als de Spelen georganiseerd zouden worden door de Benelux of door de Scandinavische landen. Directe aanleiding voor dit schot uit de olympische heup was de enorme kostenoverschrijding in Montreal.
En ook Juan Antonia Samaranch gooide het idee maar weer eens op tafel – in zijn geval in 1992 tijdens de opening van de 98e ledenvergadering van het IOC. Hij stelde daar opnieuw voor om de Spelen in sommige gevallen te spreiden over verschillende landen. “Dit kan organisatoren behoeden voor het aanleggen van zeer kostbare infrastructuur in moeilijke klimatologische en geologische condities.”
Volgens dit idee had het schaatsen van de Winterspelen van 1992 kunnen verhuizen van Albertville naar Heerenveen, waar al een geschikte ijsbaan was. Zo hadden de Fransen die zelf niet hoeven te bouwen, om meteen na afloop van de Spelen weer te verwijderen.
Allemaal leuk bedacht, maar nooit uitgevoerd. Misschien dat het er nu dan eindelijk eens van komt – 42 jaar nadat het IOC hierover voor de eerste keer sprak.
