Kate de Ridder was in 1924 de eerste vrouwelijke sportjournalist op de Olympische Spelen
Bij de vorige editie van de Olympische Spelen in Parijs was dit evenement nog een mannenbolwerk. Toch kwam daar voor de eerste keer een vrouwelijke sportjournalist uit Nederland in actie.
Kate de Ridder, rechts, tijdens de Vierdaagse van 1933. Foto via het Regionaal Archief Nijmegen
Op 21 juli 1924 stond er een historisch artikel in de Nieuwe Rotterdamsche Courant over de Olympische Spelen in Parijs, al duurde het net iets meer dan honderd jaar om daarachter te komen. Het was niet zozeer het verhaal zelf dat zo uniek was, maar wel dat dit was geschreven door ‘een medewerkster’.
De naam van de auteur stond er niet bij, maar het gaat om Kate de Ridder, zo blijkt uit het rapport Hoe Nederland vertegenwoordigd werd bij de Olympische Spelen Parijs 1924. In Parijs schreef zij voor de NRC en Het Vaderland en was daarmee de eerste Nederlandse vrouwelijke sportjournalist op de Olympische Spelen.
Groenteboer
De Ridder werd geboren op 20 mei 1890 in de Tollensstraat in Den Haag. Als enig kind groeide zij op met een beroepsmilitair als vader, die, net als haar moeder, dol was op paarden. Diezelfde liefde begon bij haar op driejarige leeftijd toen zij kennismaakte met het paard van de groenteboer. Als meisje bezocht ze al heel jong alle concoursen en vanaf 1906 kreeg zij zelf rijlessen.
Zo rolde De Ridder als vanzelf in de paardensport, waarover ze begon te schrijven. In 1921 werd ze aangenomen bij Het Vaderland, aanvankelijk over modeshows en galadiners, maar al snel daarna ook over de hippische sporten, tennis en de Vierdaagse van Nijmegen.
Dat deed ze tientallen jaren voor verschillende opdrachtgevers. Bij haar zeventigste verjaardag in 1960 werd De Ridder gehuldigd tijdens het Nationaal Concours Hippique in Bennekom. De enorme namenlijst van mensen die haar eerden voor haar werk begon met prins Bernhard en de prinsessen Beatrix, Irene en Margriet.
Glorie
Bij dit eerbetoon werd verwezen naar de pioniersrol van De Ridder. ‘Toen kwam in 1924 de grote kans,’ schreef het paardensportmagazine Hoefslag, ‘want plotseling moest zij invallen als verslaggeefster voor de Olympische Spelen, omdat de actieve officier, die deze oorspronkelijk zou verslaan, daartoe geen toestemming kreeg van de Minister van Oorlog.’
De Ridder zat in Parijs in het hart van de hippische sporten. Daar zag ze van dichtbij dat de jury ene enorme fout had gemaakt door de Nederlandse ruiter Dolf van der Voort van Zijp te verwarren met een ruiter, die veel slechter had gepresteerd. Daardoor stond Van der Voort opeens heel laag in het klassement. Er volgde een officieel protest, waarna zij als enige sportjournalist bij de ruiters werd toegelaten, in afwachting van de uitslag.
‘Je moet hier al deze dagen van ’s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat met onze ruiters zijn opgetrokken om te kunnen voelen,’ schreef ze in haar ooggetuigenverslag, ‘hoe zenuwachtig zulk wachten maakt. Opeens — ontspanning! De jury staat op, komt naar ons troepje Hollanders toe en waarachtig: het protest was met algemeene stemmen aangenomen: en van Zijp verhuisde van de 26ste naar de 1se plaats.’
Daarmee eindigde het Nederlandse team ook op de eerste plaats. De Ridder maakte zo een uniek moment in de sportgeschiedenis mee, want één officieel protest leidde dus tot twéé gouden medailles. ‘Wat een glorie! Wat een vreugd!’
Ze overleed in 1964, nog steeds als journaliste.
