Noord-Korea is de grote winnaar van de Olympische Winterspelen van 2018 in Pyeongchang
De Olympische Winterspelen bestaan deze maand precies honderd jaar. Tijdens de editie van 2018 in Pyeongchang stuurde Noord-Korea een dansgroepje. De westerse wereld smolt weg bij deze stalinistische propaganda.
Afbeelding uit het publieke domein via Wikicommons
Na afloop van de Winterspelen van 2018 in het Zuid-Koreaanse Pyeongchang verloor het Amerikaanse IOC-lid Angela Ruggiero haar verstand. Vanwege de deelname van het gezamenlijke Koreaanse vrouwenijshockeyteam wilde ze dat dit de Nobelprijs voor de vrede zou krijgen.
Tijdens diezelfde Winterspelen trok een groep van meer dan 200 Noord-Koreaanse cheerleaders wereldwijde aandacht met hun danspasjes op de tribunes. Het kon niet mooier: vrolijke Noord-Koreanen op bezoek bij hun vijandige zuidenburen. Het was in ieder geval een stuk beter dan de dreiging met oorlog.
De Noord-Koreaanse propaganda was daarmee de grootste winnaar van deze Olympische Spelen, nota bene op kosten van de aartsvijand. Zuid-Korea had tenslotte voor zo’n tien miljard euro het podium gebouwd, waar Noord-Korea met enkele minimale handelingen maximaal gebruik van heeft gemaakt.
Het mooiste is dat de internationale sportwereld dit allemaal al eens eerder had gezien, maar toch trapten Zuid-Korea en Ruggiero er opnieuw met open ogen in.
Sportevenementen in verdeelde landen
Zoals in onze tijd het zuiden en noorden van Korea elkaar vijandig zijn gezind, was dat tot eind jaren 80 ook het geval met West-Duitsland en de DDR. De Olympische Spelen van 1972 in München en het WK voetbal twee jaar later in West-Duitsland zorgden daarom voor een bijzondere politieke dynamiek, net als in 2018 bij de Winterspelen in Pyeongchang en in 1988 bij de Zomerspelen in Seoul. Het prestige van het kapitalistische gastland werkte als een rode lap op het communistische buurland.
Bij de Zomerspelen van 1972 bijvoorbeeld stelde de West-Duitse organisatie voor om de volksliederen bij ceremonies af te schaffen, omdat die nationalisme in de hand zouden werken. Dat klinkt heel nobel, maar het ging er vooral om dat het volkslied van de DDR niet op West-Duits grondgebied werd gespeeld. De DDR deed er daarom weer alles aan om zoveel mogelijk gouden medailles te behalen, en slaagde in zijn opzet door er méér te winnen dan de West-Duitsers zelf. Op eigen grondgebied werd de Bondsrepubliek verslagen door de DDR.
Ministerie van Staatsveiligheid
De DDR had zich ook geplaatst voor het WK voetbal van 1974. De politieke lading van deze deelname werd nóg groter toen dit land in dezelfde poule werd geplaatst als het gastland, zodat er een directe confrontatie op het programma stond. De DDR liet vanaf de loting daarom niets meer aan het toeval over, reconstrueerde het tv-programma Andere Tijden in 2006. Onder de directe leiding van het ministerie van Staatsveiligheid werden 1.500 supporters zorgvuldig geselecteerd om voor het oog van zoveel mogelijk camera’s met Oost-Duitse vlaggen te zwaaien op West-Duits grondgebied. De codenaam van deze operatie was Aktion Leder.
Deze supporters kwamen uit de hele DDR, maar dan wel van de partijcentrale, de ministeries en de jeugdbeweging. Getrouwde voetballiefhebbers kregen de voorkeur, mits ze zonder partner reisden, omdat de kans op vluchten dan was te verwaarlozen. Voor de zekerheid zat er bij elke tien supporters toch nog één veiligheidsagent van de Stasi.
Horst Slaby was één van deze supporters. “We kwamen de trein uit, dan was er aanwezigheidscontrole, we gingen naar het stadion en dan weer: aanwezigheidscontrole. Op de terugweg idem dito. Je had het gevoel dat er onder de supporters een groep van zo’n honderd man vooral ons in de gaten hield.” Ze zwaaiden met DDR-vlaggen en marcheerden naar het stadion alsof het een partijparade was. Hun land won met 1-0 van de West-Duitsers, waarmee de actie was geslaagd – óók omdat alle Oost-Duitsers weer naar hun eigen land terugkeerden.
De Noord-Koreanen gebruikten in 2018 dezelfde stalinistische propaganda, waarmee Zuid-Korea op eigen grondgebied werd verslagen.
