Op de Olympische Winterspelen van 1998 in Nagano overtrad IOC-voorzitter Juan Antonio Samaranch zijn eigen regels
Precies 25 jaar geleden begonnen de Olympische Winterspelen van Nagano, waarbij alle regels werden overtreden. Voor de zekerheid werd de administratie in brand gestoken.
Juan Antonio Samaranch, foto Estonian Sports Museum via Europeana
Wat is de overeenkomst tussen de Winterspelen van 1998 in Nagano en die van 2014 in Sotsji? Beide edities begonnen op 7 februari. Beide edities stonden stijf van de schandalen. En beide edities waren duurder waren dan alle voorafgaande Winterspelen bij elkaar opgeteld. In het geval van Nagano was zo’n optelsom nog niet gemaakt, wat wél het geval was bij Sotsji – door Sportgeschiedenis zelf.
Cadeaus voor de baas
Dat al die schandalen aanvankelijk iedereen waren ontgaan, komt vooral omdat de organisatoren in Nagano wel heel drastische maatregelen namen om die te verbergen: ze staken de administratie gewoon in brand. Het maakte niet uit dat het IOC in 1991 had nog bepaald dat zijn leden geen cadeaus mochten ontvangen van kandidaat-gaststeden. Dat was al voor de derde keer in zijn geschiedenis, want, ook in 1963 en 1985 waren deze maatregelen al eens genomen.
Nota bene IOC-voorzitter Juan Antonio Samaranch zelf had in 1998 de duurste cadeaus van allemaal in ontvangst genomen. Dat bleek in 1999 toen de gouverneur van Nagano toegaf dat de voorzitter een zwaard had gekregen ter waarde van 30.000 gulden. Ook kreeg hij dure kimono’s en schilderijen van enkele tienduizenden guldens. Dat was tenminste de schatting, want de complete administratie van deze Winterspelen was dus verbrand om eventueel bewijsmateriaal voor nader onderzoek te vernietigen.
Omkoopbudget
In 2006 verscheen een vernietigend onderzoeksrapport op bevel van de lokale autoriteiten. Hierin stond dat er waarschijnlijk per IOC-lid gemiddeld $5.700 is uitgegeven aan geschenken in plaats van de vereiste $20. Verder werd er per IOC-lid $46.500 besteed om die te vermaken, waarmee dat dan ook was.
Het spreekt voor zich dat de financiën toen volkomen zijn ontspoord. In 1991 ging het om 771 miljoen dollar, maar het Financieele Dagblad van 25 februari 1998 had hele andere cijfers: ‘Het werkelijke bedrag is uitgegroeid tot 22,4 miljard gulden.’ Daarbij hoorden dan waarschijnlijk ook de snelwegen en andere infrastructurele kosten, maar zeker weten doen we dat niet bij gebrek aan beschikbare documentatie.
De geschatte uitgaven zijn daarom een hele verre benadering. Dat het een schandaal was, weten we dan weer wel zeker. Samaranch is daarvoor nooit ter verantwoording geroepen.
