Provincie Limburg wil olympisch eerherstel voor baanrenners Mathieu Cordang en Harie Meijers

De Limburgse wielrenners Mathieu Cordang en Harie Meijers wonnen in 1900 vier wedstrijden op de baan in Parijs. De provincie Limburg heeft het Internationaal Olympisch Comité gevraagd om officiële erkenning van deze prestaties.

De Nederlandse wielrenners Mathieu Cordang, Jaap Eden en Harie Meijers waren in 1900 in Parijs voor internationale wedstrijden op de baan. Zelf meenden ze dat die onderdeel uitmaakten van de Wereldtentoonstelling, maar op hetzelfde moment waren er ook Olympische Spelen in de stad. Het Internationaal Olympisch Comité was toen alleen nog zo’n zwakke organisatie dat het die wedstrijden niet zelf kon organiseren. Zo is 123 jaar later volkomen onduidelijk welke baanwedstrijden wél olympisch waren en welke niet.

Simpel gezegd: het is een statistische puinhoop. Nog steeds trouwens, want op de site van het IOC zelf worden maar twee onderdelen genoemd, die als olympisch worden beschouwd. Olympedia, de meest betrouwbare site over de geschiedenis van de Olympische Spelen, heeft het over drie medailleonderdelen en twáálf non-medals events. En precies bij die tweede groep worden de namen van Cordang, Eden en Meijers genoemd.

Eden eindigde in 1900 niet op de eerste plaats, maar Cordang en Meijers wél. Cordang won de 24-uursrace met gangmaking (de Bol d’Or) en de sprint. Meijers was de snelste op de 2000 meter en de tandemrace, in het laatste geval samen met de Italiaan Gian Ferdinando Tommaselli. Het IOC erkent die overwinningen echter niet als officiële olympische titels.

Eerherstel

Stan Cordang en Lammert Visscher werken al jaren aan eerherstel. Ze zijn allebei via familiebanden betrokken bij Mathieu Cordang. Zo zijn ze er al in geslaagd om een park naar de wielrenner te vernoemen. En dan wordt er volgende week ook nog een monument onthuld.

De provincie Limburg ondersteunt nu hun verzoek om olympisch eerherstel. Emile Roemer heeft als Commissaris van de Koning hierover een brief aan het IOC gestuurd. ‘Graag spreek ik mijn steun uit voor het verzoek van de heren Stan Cordang en Lammert Visscher om erkenning door het Internationaal Olympisch Comité van de wielrenner Mathieu Cordang als olympisch kampioen. Ik zou ervoor willen pleiten dezelfde erkenning te geven aan de wielrenner Harie Meijers die evenals Mathieu Cordang afkomstig is uit de Nederlandse provincie Limburg.’

Harie Meijers (links) en Mathieu Cordang. Foto’s Public Domain via Gallica Digital Library

Precedent

Het wemelt in de sportgeschiedenis van onduidelijke overwinningen en rammelende statistieken, die tientallen jaren later nog voor gedoe zorgen. In Nederland vinden we hiervan voorbeelden bij de Elfstedentocht, zoals die van 1940, die door vijf schaatsers tegelijk werd gewonnen tijdens het zogenaamde Pact van Dokkum. Meer dan een halve eeuw later werd met beeldmateriaal bewezen dat Piet Keijzer toch echt alleen als eerste over de finish was gekomen, maar de Elfstedenvereniging wil de uitslag niet meer veranderen.

De kwestie met Cordang en Meijers is hiermee te  vergelijken, maar toch ook niet helemaal. In 2012 heeft het IOC namelijk wél met terugwerkende kracht een non-medal event uit 1900 erkend als een olympische titel, nota bene bij Nederlandse sporters.

De roeiers Roelof Klein en Francois Brandt wonnen in 1900 de twee met stuurman, eveneens onderdeel van de Tentoonstellingsspelen, net als het baanrennen. Er werd in ieder geval in de kranten van toen met geen woord gesproken over de Olympische Spelen. Door die erkenning van Brandt en Klein heeft het IOC zélf een precedent geschapen om winnaars van de Tentoonstellingsspelen met terugwerkende kracht te erkennen als olympisch kampioen. Volgens die gedachte is het dus volkomen logisch als dit ook bij Cordang en Meijers wordt toegepast, net als bij alle andere deelnemers aan die baanwedstrijden.

Dat is dan ook precies waar Roemer het IOC nu op wijst. ‘Ik dank u bij voorbaat voor het in overweging nemen van voornoemd verzoek,’ sluit de gouverneur zijn verzoek af,  ‘en hoop van harte op een positief besluit uwerzijds.’ En dat hopen Stan Cordang en Lammert Visscher natuurlijk ook.