Waterskiester Willy Stähle overleden
Voormalig waterskiester Willy Stähle is op 61-jarige leeftijd overleden. In 1971 won ze het WK en werd ze verkozen tot sportvrouw van het jaar.
Tijdelijk topsport bedrijven is erg goed, maar heel lang successen najagen is dodelijk voor de geest.
De eerste keer dat Willy Stähle de aandacht trok met haar sport was in 1967 tijdens de Europese kampioenschappen waterskiën voor junioren en adspiranten in Londen. Ze won bij de meisjes-adspiranten de figuren, het springen, de combinatie en de slalom. In de jaren erna handhaafde ze zich in de Europese top.
In 1971 won Stähle de wereldtitel in het Spaanse Banolas bij het onderdeel figuren. Voor een Nederlandse sporter was dit een uitzonderlijke prestatie, maar desondanks wachtte niemand haar op bij thuiskomst. ‘Dat had ze best verdiend,’ aldus dagblad De Tijd, ‘want Willy slaagde er in als eerste Europese water-skister een wereldtitel te veroveren en daarmee de Amerikaanse hegemonie te doorbreken.’
Extra bijzonder is dat Stähle tijdens dat toernooi nog een HAVO-scholiere was. Meteen na haar wereldtitel en de aankomst op een leeg Schiphol nam ze weer plaats in de schoolbanken in Alkmaar. Aan het einde van het jaar werd ze desondanks uitgeroepen tot Sportvrouw van het Jaar.
In München was waterski een demonstratiesport op de Olympische Spelen van 1972. Stähle won er goud – wederom bij de figuren. In feite was ze daarmee officieus olympisch kampioene.
Enkele jaren later stopte ze als wedstrijdsporter. “Tijdelijk topsport bedrijven is erg goed, maar heel lang successen najagen is dodelijk voor de geest.”
Dwarslaesie
Dramatisch nieuws was er op 7 augustus 1983 vanwege een ongeluk tijdens een parachutesprong boven Teuge – nota bene met een cameraploeg van de NOS erbij. Stähle liep er een dwarslaesie op.
In 1984 maakte Jean Nelissen voor De Gelderlander een reconstructie. ‘Ze heeft 170 sprongen achter de rug als de, naar later blijkt, fatale 7e augustus aanbreekt. Op 3000 meter gaat de deur van het vliegtuig open en springt de groep de ruimte in, de formatie geconcentreerd, de cameraman van de NOS zweeft erboven.
Vijftig seconden lang gebeurt er niets. De vrije val in duizelingwekkende vaart verloopt routinematig. Dan nadert het moment dat de parachutes ontvouwd worden, altijd het kritieke moment voor een groep parachutisten. De springers draaien zich om en schieten uit elkaar. Willy Stahle zwenkt ook naar buiten en op dat moment vindt de botsing met cameraman Hans Keller plaats.
De wind drijft het tweetal naar een weiland, daar ploffen de weerloze lichamen met een harde klap voor de ogen van verbouwereerde boeren tegen de grond. Hans Keller blijkt later zijn bovenbenen op 4 plaatsen gebroken te hebben, het bekken op 2 plaatsen, hij heeft verschillende wervels gebroken en zes ribben, hij heeft bovendien inwendige bloedingen en wordt in zorgwekkende toestand afgevoerd.
Vijf tot tien minuten na haar landing komt Willy Stahle weer bij haar positieven. “Ik keek om me heen en zag leden van onze groep lopen, ik lag op mijn buik en had het gevoel aan de grond geplakt te zijn, ik kon me niet meer bewegen. Op dat moment wist ik dat ik mijn rug gebroken had”.
Na een lange revalidatie belandde ze in een rolstoel.
In 2011 maakte Marcel Goedhart voor Andere Tijden Sport een aflevering over Stähle.
