India en Pakistan waren bang voor hockeyer Dick Loggere
Het is de honderdste geboortedag van hockeyer Dick Loggere, toonaangevend in de jaren veertig en vijftig met 85 wedstrijden voor het Nederlands hockeyelftal. Hij speelde op twee Olympische Spelen, maar dat hadden er drie moeten zijn.
Uit protest tegen de Russische inval in Hongarije vlak voor aanvang van het toernooi bleven de Nederlanders echter thuis. Het was het gevolg van een eenzijdig besluit van het Nederlands Olympisch Comité, een donderslag bij heldere hemel voor de Nederlandse sportwereld. Vanuit het niets spatte een sportdroom uiteen.
“We waren met stomheid geslagen,” zei Loggere. “Het was op een dinsdag, we hadden net onze laatste training gehad. Vrijdags zouden we vertrekken naar Melbourne, onze bagage was al op Schiphol. We zouden in totaal twee maanden wegblijven, want na de Olympische Spelen zouden we nog naar Hongkong, Singapore, Nieuw Guinea, India en Egypte gaan. Het was de eerste keer dat we met de hockeyploeg buiten Europa zouden spelen. In die tijd had je alleen Olympische Spelen. Europese en wereldkampioenschappen waren er nog niet voor hockeyers.”
Professionele begeleiding
De levende legende Rein de Waal was bondscoach. Onder zijn leiding was het Nederlandse team al een jaar in voorbereiding met Chris Berger als speciale conditietrainer, in 1934 Europees kampioen op de 100 en 200 meter sprint. Er was ook een trainer uit India aangetrokken. Loggere: “We hadden zelfs een verzorger, Ros de Magiër noemden we hem. Door zijn handoplegging hielp hij ons à la minute van blessures af. Voor die tijd hadden we een geweldig professionele begeleiding.”
Loggere was woest over de onverwachte boycot, net als de rest van de Nederlandse sport. “Ik vond het ronduit een zeer domme beslissing om niet te gaan en dat vind ik nog steeds. Absoluut bezopen was het om alleen de sport uit te kiezen. Als je zoiets doet, moet je ook de handels- en culturele betrekkingen verbreken. Politici maken steeds weer dezelfde fout door alleen de sport uit te kiezen. Bovendien waren we met Spanje het enige land dat zo nodig moest boycotten. Helemaal idioot was het dat ze een paar maanden later, in februari 1957, wél tegen de Russen gingen schaatsen.”
Pakistan en India hoefden niet meer bang te zijn voor Loggere en zijn vrienden. Beide landen haalden daarom de finale, die door India werd gewonnen – voor de zesde opeenvolgende keer. En zo werd het Nederlandse hockey dus verslagen door zijn eigen sportbestuurders.
