Het juryrapport van ‘Paul Dogger’ van Peter Zantingh
‘Dat talent en spelplezier niet de enige ingrediënten zijn van een topsportloopbaan, wordt pijnlijk duidelijk in het verhaal van tennistalent Paul Dogger,’ schrijft de jury van de Nico Scheepmaker Beker. ‘Hij is aanvankelijk beter dan zijn door zijn tirannieke vader gedrilde tennisvriendje Richard Krajicek.’
Dat talent en spelplezier niet de enige ingrediënten zijn van een topsportloopbaan, wordt pijnlijk duidelijk in het verhaal van tennistalent Paul Dogger. Hij is aanvankelijk beter dan zijn door zijn tirannieke vader gedrilde tennisvriendje Richard Krajicek. Als Paul’s vader ziek wordt en uiteindelijk overlijdt aan MS, verliest hij zijn motivatie om alles voor de topsport te geven. Hij zoekt vertier op feestjes, op de tribunes van Ajax en in avonturen met meisjes.
Op de tennisbaan gaat het nog steeds heel aardig tot hij de cocaïne ontdekt. En dan gaat het heel snel bergafwaarts met hem. Terwijl zijn maatje Richard hem voorbij gaat, Wimbledon wint en trouwt met een topmodel, leeft Paul als een junk en heeft hij alles en iedereen om zich heen bedrogen en bestolen.
Peter Zantingh kan schrijven als de beste. Hij schrijft eerlijk over Paul Dogger en is daarmee de gedroomde ghostwriter. In heldere taal sleept hij de lezer mee naar de leegste en donkerste momenten in het leven van een jongen die alles mee had. Dogger verwijt het niemand anders dan zichzelf dat hij het allemaal verspeelde. Hij wil nu elke mogelijkheid aangrijpen om nog iets goeds te maken van de rest van zijn leven.
