Amsterdam boos: Nederlands elftal speelt in de Kuip
De eerste interland van Oranje in het stadion van Feyenoord was op 2 mei 1937. Amsterdam was bijzonder boos dat zijn Oranje-monopolie was geschonden.
De enige twee uitzonderingen in die periode van 23 jaar waren de interlands tegen België en Chili in 1928 in het stadion van Sparta. Deze wedstrijden waren onderdeel van het zogenaamde troosttoernooi van de Olympische Spelen van de drie landen die na één wedstrijd al waren uitgeschakeld – inclusief Oranje na een nederlaag tegen Uruguay.
Na de opening van de Kuip in 1937 veranderde alles voor Rotterdam, want opeens had deze stad een stadion dat vergelijkbaar was met het Olympisch Stadion. Tot schrik van het Olympisch Stadion wees de KNVB de thuiswedstrijd van 2 mei 1937 tegen België toe aan Rotterdam, waarmee het Amsterdamse monopolie na 23 jaar was verdwenen.
De eerste reactie vanuit Amsterdam was het vergroten van de capaciteit door de bouw van de ring op het Olympisch Stadion. De Kuip was namelijk veel groter, zodat het Olympisch Stadion weinig keus had. Die ringen zijn tegenwoordig weer verdwenen, maar tot aan de renovatie eind vorige eeuw zijn die gebleven als antwoord op De Kuip.
Feyenoord had die paniekreactie met plezier gadegeslagen, blijkt uit het jaarverslag van 1936-1937. De secretaris schreef hierin dat door het grote succes van de Kuip ‘Amsterdam min of meer gedwongen werd haar stadion uit te breiden’. Daarmee was nog geen einde gekomen aan de harde concurrentie tussen Amsterdam en Rotterdam – integendeel.
Met voeten getreden
De Amsterdamse sportjournalist J. Hoven zorgde op 30 september 1937 voor een pittige escalatie nadat de KNVB had besloten dat Nederland-Luxemburg ook in De Kuip zou worden gespeeld. In het tijdschrift Sport in Beeld / Revue der Sporten beschuldigde hij de KNVB van een pro-Rotterdamse houding.
‘Jarenlang heeft de K.N.V.B. geprofiteerd van het Amsterdamsche stadion,’ schreef Hoven, ‘jarenlang hebben de finantiën van den bond grootendeels berust op de ontvangsten in het Amsterdamsche stadion en nu wordt het verder bestaan van dit stadion langzamerhand onmogelijk gemaakt, wordt een nieuwe onderneming in een andere stad bevoordeeld op een wijze, die in strijd is met elk begrip van eerlijke en correcte verdeeling van de wedstrijden.’
En dat was allemaal geen toeval, meende de Amsterdammer: ‘De K.N.V.B. is pro-Rotterdam, doch kan dat zijn, omdat Amsterdam geen representanten heeft die zich doen gelden, omdat de clubs hier zwijgen, de pers in Amsterdam blijkbaar dooder dan dood is.’ Met andere woorden: ‘Duidelijk is, dat de belangen van Amsterdam in den K. N. V. B. met voeten getreden worden.’
Om er zeker van te zijn dat Rotterdam écht boos zou worden, kwam Hoven tussen neus en lippen met de beschuldiging dat de Kuip tot stand was gekomen door grondspeculaties van rijke en invloedrijke particulieren. En inderdaad: deze tirade bleef niet onopgemerkt.
Het clubblad van Feyenoord reageerde woest, vooral op de beschuldiging van speculatie. Tot in 1940 pruttelde het blad over de Amsterdamse arrogantie, maar wees wel elke keer op de hoge bezoekersaantallen in De Kuip – een nuchter en overtuigend bewijs van het Rotterdamse gelijk.
De invloedrijke sportjournalist Ad van Emmenes meende dat Hoven ‘een zodanig vuil stukje geschreven, dat het een volkomen menselijke reactie zou zijn als nu Amsterdam de eerste jaren aan Holland-België niet meer behoefde te denken’. Dat was dan wel heel erg negatief, want zowel in 1939 als 1940 was die wedstrijd in het Olympisch Stadion.
