De beste Nederlandse voetballer mocht geen geld verdienen met zijn sport

Op 16 april 1909 werd Bep Bakhuys geboren, een Nederlandse voetballer van wereldklasse. Het was in die tijd alleen nog verboden om geld te verdienen als voetballer.

In 1954 werd in Nederland het betaalde voetbal ingevoerd. Daarmee kwam een eind aan de discussie over amateurvoetbal en profspelers, die jarenlang had geduurd. Met name tijdens de grote werkloosheid van de jaren dertig van de vorige eeuw leverde dit schrijnende situaties op. Op zondag waren de voetballers publieke helden, maar in de rest van de week hadden ze vaak geen werk.

Symbool voor deze tegenstelling was Bep Bakhuys, in de jaren dertig de beste spits van Nederland en misschien zelfs van Europa. In 1937 werd hij door de KNVB op de zwarte lijst gezet, omdat hij geld zou hebben ontvangen om bij VVV in Venlo te spelen.

Een voorbije schittering

De jaren dertig begonnen zo mooi voor Bakhuys. Stadions stroomden vol om hem te zien spelen en zijn supporters wilden ook buiten de wedstrijden zo dicht mogelijk in zijn buurt zijn. In 23 interlands maakte hij maar liefst 28 doelpunten, dus gemiddeld meer dan één per wedstrijd. Iedereen was zijn vriend. Tot hij werd beschuldigd van het aannemen van geld uit Venlo.

Bakhuys ontving zijn centen net iets te openlijk. Al snel werd bekend dat hij een sigarenzaak kreeg aangeboden via VVV om zijn maatschappelijke loopbaan kunnen stimuleren. Tegelijk maakte de voetballer er geen geheim van dat hij een hekel aan dat werk had. Verder werd zijn loon bij VVV vastgesteld op dertig gulden per week en vijf procent van de recettes. Een storm van publieke verontwaardiging loeide over de voetbalvelden.

Cynisch

Wat Bakhuys zelf hiervan vond, schreef hij in oktober 1937 in een speciale uitgave van Het Amsterdamsche Sportblad. ‘Ik heb vijf jaren het Nederlandsche elftal gediend. Ik heb meegeholpen aan vlagvertoon en aan het formeren van tonnen guldens reserve in de bondskas. Maar mij heeft men verboden voor mij zelf een reserve te kweeken, een spaarduitje apart te leggen. Ik was amateur en ik mocht als voetballer geen geld verdienen. De kansen, oh, ik heb ze bij tientallen moeten laten loopen. Een aanbieding voor een film, 30 dagen à ƒ100,- per dag: ik was amateur! Een aanlokkelijke propositie van Marseille…, niet doen, werd er gezegd…, je bent amateur.’

Cynisch keek hij terug op zijn goede jaren in de Nederlandse stadions: ‘Een voorbije schittering van vervlogen roem en eer! Plakboeken vol knipsels en foto’s, een bezienswaardigheid in duizenden albums van autogrammenjagers, zijn beeltenis op millioenen sigarettenplaatjes, maar maatschappelijk uitgeteld!’

Bakhuys vluchtte daarom weg uit Nederland. Hij ging spelen voor geld bij Metz in Frankrijk, waar dat wél mocht. De mensen kwamen speciaal naar het stadion om Bakwie te zien. In het buitenland sloot hij zo zijn loopbaan af als één van de beste profspelers die Nederland nooit had. In 1982 is hij overleden op 73-jarige leeftijd.