De slachtoffers van de Watersnoodramp van 1953 werden ook opgevangen in de Kuip

De Maand van de Geschiedenis heeft als thema Wat een ramp! Na de Watersnoodramp van 1953 werden slachtoffers opgevangen in het stadion van Feyenoord. Koningin Juliana, ‘met zwaar bemodderde laarsjes’, bracht een bezoek. 

Opvang van een slachtoffer in de Kuip. Foto via het Stadsarchief Rotterdam

Het water reikte tijdens de Watersnoodramp tot in Rotterdam. Een eerste opvang van vluchtelingen werd onder meer geboden in de Kuip. Om een idee te krijgen hoe dat eruit zag, lezen we dagblad De Tijd. Dat schreef op 3 februari 1953 over het stadion, waar de vluchtelingen in alle mogelijke vervoersmiddelen binnenstroomden:

‘De gewelven van de sport-kuip waren doeltreffend ingericht door Rode Kruis en Sociale Belangen. Afwisselend gingen de grootste groepen mannen, vrouwen en kinderen, die moe en vuil, met niet veel meer dan een sloop vol kleren bij zich, zwijgend naar Rotterdam reden, naar de Ahoy-hal en het stadion.

Hierdoor kregen de beide staven van helpers nu en dan gelegenheid om op verhaal te komen. De mensen in de foyers en kleedkamers van het stadion verkeerden juist in een dergelijk stadium, toen wij na een tocht langs gedeeltelijk duistere straten tot hun post konden doordringen.

In de hal zaten ongeveer vijftig chauffeurs van de Koninklijke Nederlandse Automobiel Club, die zich gereed hielden om zo spoedig mogelijk een nieuwe stroom vluchtelingen te transporteren. Mannelijke en vrouwelijke leden van de Rode Kruis-troepen dronken hete koffie of hielden zich bezig met de enkele evacué’s, die op dat moment aanwezig waren.

De commandant van de Rode Kruis-colonne Den Haag, dr. J. de Ruiter, zetelde in een klein kantoor, voorzien van mobilofoon en andere speciale verbindingen. Rechts van de hal wachtte de vluchtelingen een enorme hoeveelheid geselecteerde kledingstukken, die in kleedkamers en kantoortjes waren opgeslagen.

Een nadrukkelijk anonieme helpster eerste klasse leidde ons vol trots langs de collectie heren-, dames-, kinder- en babykleding, de vrucht van één dag inzamelen in Den Haag. Een afzonderlijke hoek herbergde honderden paren schoenen en ergens anders troffen we tussen babykleertjes en luiers een lange tafel aan, waarop de binnenkomende baby’s onmiddellijk werden verschoond en gewassen. Enkele vrouwen hadden zich het lot van de allerkleinsten, die soms twee dagen lang geen schone luier hadden gekregen en ziek waren, bijzonder aangetrokken.

De tranen sprongen de Rode-Kruismensen in de ogen, toen een koortsige vrouw en enkele zieke kinderen door de glazen deur van het stadion werden binnengedragen. De zieken werden ter plaatse verzorgd en in bed gestopt.

Onder Rotterdams sportieve middelpunt werd prachtig werk geleverd. Verschillende verzorgers waren sinds Zondagmiddag zo goed als onafgebroken in touw geweest, maar ze vergaten hun vermoeidheid. Ze vonden een krachtige stimulans in de grootse medewerking van de bevolking, die, aldus een verpleegster, even solidair is als in de oorlogsdagen.

En ook het bezoek van onze Koningin, die in de namiddag plotseling en onverwacht de hal binnenkwam, gal de helpers morele steun. Want de vorstin, die, naar een verpleegster ons zeer onder de indruk vertelde, met zwaar bemodderde laarsjes eenvoudig als helpster in het midden van de verplegers en evacué’s was verschenen, had bij getroffenen zowel als bij helpers de juiste snaar geraakt.

Buiten de poort van het stadion stond een kleine auto met er naast een padvinder. Weggedrukt in de hoek van de achterbank zat een nog jonge man te slapen, met een kind in een wollen deken stevig tegen zich aangeklemd. De anders zo stille weg naar het stadion was nu vol lawaai van autobussen en luxe wagens. Werklieden, die zwaar bemodderd, vermoeid en triest uit de polders terugkeerden om enkele uren naar bed te gaan, stonden op de tram, waar het Rotterdamse medeleven culmineerde in lange gesprekken vol lichte overdrijving….’