F.C. Barcelona speelde in 1947 twee kerstwedstrijden tegen de Sittardse Boys

Tijdens de Kerstdagen van 1947 reisden de amateurs van de Sittardse Boys naar Barcelona voor twee vriendschappelijke wedstrijden. De Limburgers kregen staande ovaties. 

Ceremonie bij de wedstrijd tussen FC Barcelona en Sittardse Boys. Alle foto’s zijn eigendom van Erfgoedcentrum De Domijnen in Sittard. 

In december 1947 kreeg de Limburgse (sport)journalist Martin Duyzings een telegram. Afzender: F.C. Barcelona. De Catalanen zochten een tegenstander voor hun traditionele kerstwedstrijd en zochten een Nederlandse tegenstander. Vermoedelijke redenen waren de prestaties van de Nederlandse wielrenners in de Ronde van Spanje dat jaar en de overwinning van het Oranje-elftal op de sterk ingeschatte Zwitsers.

Nederlandse sporters presteerden en daarom zouden hun voetballers Barcelona partij kunnen bieden, zo dachten de Catalanen waarschijnlijk. Het ging de Futbol Club vooral om de schoonheid van het spel te kunnen laten zien. Het eigen spel, welteverstaan. In de competitie was het resultaat heilig. In vriendschappelijke wedstrijden kon er mooi worden gespeeld.

De Nederlandse competitie was er een van amateurs. Internationaal telde het clubvoetbal niet mee. Tegen F.C. Barcelona spelen was een buitenkans. Elke Nederlandse club zou graag naar het zuiden afreizen en spelen tegen de grootste club van Spanje.

De KNVB werkte echter niet mee. Het competitieprogramma was heilig. Er was slechts één club, die rond Kerstmis geen wedstrijdverplichtingen had: de Limburgse eersteklasser Sittardse Boys. Of de Boys naar Barcelona wilden? Natuurlijk, en dus begonnen in Sittard de voorbereidingen voor de reis per trein.

Bluffend naar Barcelona

Deels stakende Franse spoorwegen en een gesloten Spaanse grens waren grote, maar oplosbare problemen. De Catalaanse verwachtingen van de wedstrijd waren van een andere orde. Kon een Nederlandse amateurclub de Spanjaarden voldoende partij bieden? Grote namen zoals Austria en Rapid Wien, Juventus, Sparta Praag en het Argentijnse San Lorenzo hadden in voorbijgaande jaren in het Les Corts stadion acte de présence gegeven. En nu Sittardse Boys? Welke internationals speelden bij de Boys, hoe groot was Sittard en wat was de capaciteit van het stadion?

Als al deze vragen eerlijk waren beantwoord, had er anderhalve man en een paardenkop in het stadion gezeten. Het Spaanse avontuur van de Boys zou al ophouden voordat ze een bal geraakt hadden. Om het voordeel te houden lieten de mannen uit Sittard niet al hun kaarten zien. Ze bluften zich naar Barcelona. Midvoor Harry Ehlen en keeper Frans de Munck werden op papier tot reguliere spelers van het nationale team gemaakt, iets dat door Spaanse kranten nog verder werd opgeklopt. Dat beide spelers en hun teamgenoten amateurs waren lazen de Catalanen niet in hun kranten.

Aangekomen in Barcelona ging de Sittardse bluf verder. In interviews kwamen de spelers zelfverzekerd over. Het werkte, want op eerste kerstdag was stadion Les Corts uitverkocht. Een groot deel van de Boys voelde zich echter slap. De Spaanse olijfolie had bij velen de spijsvertering ontregeld en dus moesten de Limburgers zich voor 60.000 enthousiaste Catalanen ook nog door hun ziek, zwak en misselijk zijn heen bluffen. Vanaf het begin was de grootste zorg van de Boys een afgang voorkomen. Dat leek nu bijna onmogelijk.

De derde helft

Bal op het hoofd

Bij goede bluf hoort ook psychologie en daar maakten de mannen uit Sittard gebruik van. Zij wisten alles over Barcelona, maar de Spanjaarden wisten niets over de Boys. Het vermoeden was dat de thuisclub daarom voorzichtig zou beginnen. Sittardse Boys zou proberen hen in de eerste minuten te overrompelen. Hoe? Door een show weg te geven.

In de eerste minuten legde Colombon de bal stil op zijn hoofd en bleef zo staan. De 50.000 aanwezigen klapten hun handen bijna stuk. Als de Hollanders dat durfden, dan moesten ze wel tot heel wat in staat zijn. Vervolgens werd Ehlen in stelling gebracht. Hoge ballen gingen richting het strafschopgebied, waar de Sittardse midvoor boven de kleine Spaanse verdedigers uit toornde en ze op doel kopte.

En de Munck? Hij verbaasde de toeschouwers met zijn fenomenale uittrap, waarmee hij de bal tot bij zijn Spaanse collega bracht. Voetballend nutteloos, want het leidde tot balverlies, maar indrukwekkend en met een grote amusementswaarde.

Uittrap van De Munck

En dat bleef De Munck, maar wel anders. Na twintig minuten was het gedaan met de Sittardse bluf. Barcelona nam de wedstrijd over en er was nog maar een van de Boys die aan de bal kwam: keeper Frans de Munck. Hij deed zijn (latere) bijnaam ‘de Zwarte Panter’ eer aan. Vaak keerde hij de schoten, maar toch moest hij voor rust de bal zes keer uit het net halen. Gelukkig scoorde Ehlen ook voor rust al de gewenste eretreffer.

Werd het dan toch een catastrofe? Niet voor het publiek. De Munck kreeg op weg naar de kleedkamer een staande ovatie. Hij had de Catalanen waar voor hun geld gegeven.

Helden

In de rust werd de ravage die de olijfolie onder de Boys had aangericht duidelijk. Ook de nieuwsgierige Spaanse pers zag dat. ‘El equipo olanda’ was ziek. Daardoor speelde zij onder haar niveau. Het kon de toeschouwers weinig schelen. De ‘torro olanda’ was rijp voor de doodsteek.

Daar dachten de Nederlanders toch anders over. Ze zouden hun huid duur verkopen. Bovendien vonden ze opnieuw een psychologisch voordeel. Barcelona zou zich in de tweede helft waarschijnlijk aan ‘gallery play’ wagen. Kortom: nonchalance zou in hun spel sluipen. En erger kon het voor de Boys immers niet worden. Daar lag hun kans. En die grepen ze.

Vol herwonnen zelfvertrouwen maakten ze zelfs het ideale velddoelpunt: pass, kantwissel, voorzet, schot, goal. De Munck pareerde bijna alle Spaanse doelpogingen. Hij en Ehlen kregen de Catalaanse toeschouwers nogmaals op de banken. Uittrap De Munck, Ehlen kopte de bal omhoog, liet hem op zijn schoen komen en haalde uit: Goal!

De zwaargehavende Boys verloren de wedstrijd uiteindelijk met 8 – 4. Maar de tweede helft hadden ze met 2 – 3 gewonnen! Bovendien protesteerde zelfs het publiek tegen twee Spaanse doelpunten vanwege buitenspel. Het viel dus reuze mee en de Sittardse Boys hadden een geweldig visitekaartje afgegeven. Doelman De Munck en goalgetter Ehlen (hij scoorde alle Sittardse doelpunten) waren helden voor het Catalaanse publiek.

Deel twee

De tweede wedstrijd, drie dagen later, was dan ook snel uitverkocht. Nu wilden 60.000 voetbalenthousiastelingen de ‘equipo olanda’ zien. Wie weet waartoe ze in staat waren als ze hun darmen in bedwang konden houden?

Maar ja, het psychologische voordeel van de Boys leek verdwenen. Ze waren niet langer de grote onbekende. Barcelona was gewaarschuwd. Het had zelfs twee net van het Mexicaanse Club Amèricana gekochte profs in de selectie opgenomen: de Braziliaan Lucidio Batista da Silva en de Argentin Florencio Caffaratti.

Wat stelden de Boys hier tegenover? Opnieuw inzet, De Munck en bluf. Natuurlijk waren er nog tal van zieken in het Limburgse kamp, maar daarover werd niet meer gesproken. De Spanjaarden kregen te horen dat iedereen weer topfit was en dat er aan een speciale tactiek werd gewerkt. Op hun beurt hoorden de Boys van de in Barcelona woonachtige landgenoten dat de Catalanen ondanks de 8 – 4 overwinning toch nog zenuwachtig waren. Belangrijker was het bericht dat de Spaanse profs niet zo blij waren met de duurbetaalde Zuid-Amerikaanse versterkingen. Barcelona was niet echt een team meer. Daar lag voor de Boys de kans om zand in de Spaanse voetbalmachine te strooien.

Ook in de tweede wedstrijd was er strijd en een geweldige De Munck. Maar geen Sittards doelpunt. De Spanjaarden hadden bijgeleerd en Ehlen lag aan de ketting. De mannen uit Sittard speelden slecht, maar dat deed Barcelona ook. Ze gunden met name de nieuwelingen in hun team niets.

De ruststand was 3 – 0. Lucidio Batista da Silva kon vlak voor tijd nog het vierde Spaanse doelpunt maken, maar trof De Munck op zijn pad. Na een indrukwekkende slalom door de Sittardse verdediging wilde de Braziliaan schieten toen De Munck naar hem toe liep. Hij rende niet, maar wandelde. Da Silva twijfelde en toen hij weer bij zinnen kwam, was De Munck hem met zijn lange passen al zo ver genaderd dat het leek alsof hij hem de bal van de voeten zou plukken. De spits kon nog net schieten, maar de bal zeilde over het doel. De Munck kreeg een minutenlange staande ovatie.

Drie – nul. Niet slecht voor de Sittardse amateurs. Juventus, Rapid Wien en Spartak Praag waren met grotere nederlagen huiswaarts gekeerd. De Boys hadden het Nederlandse voetbal in Spanje op de kaart gezet.

Tijdens het afsluitende diner spraken de Spanjaarden de hoop uit de club uit Sittard nog eens te ontmoeten. Misschien moet de opvolger van de Boys hierover eens contact met F.C. Barcelona opnemen. Waarom zou de Sittardse bluf geen derde keer werken?

Naschrift

Ik heb geprobeerd de exacte opstellingen te achterhalen, maar daarin ben ik slechts deels geslaagd. Als je informatie hierover hebt of over deze kerstwedstrijden in het algemeen, plaats dan hier een reactie.

F.C. Barcelona

Doelman: Velasco of Ramallets
Verdediging: Velasco, Elias, Curta
Middenveld: Caffaratti (alleen tweede wedstrijd)
Aanval: Basora (rechtsbuiten), Seguer (rechtsbinnen), Cesar (midvoor), Badenes (linksbinnen), Da Silva (rechtsbuiten, alleen tweede wedstrijd)

Sittardse Boys

Doelman: Frans de Munck
Verdediging: Clemens, Paauwe, Lambert Pfennings (aanvoerder)
Middenveld: Lei Hahn, Colombon
Aanval: Poyck (rechtsbinnen), Ehlen (midvoor), Keizer (linksbuiten)