Het dagboek van Louis van Gaal
Louis van Gaal maakte in 1981 als Sparta-aanvoerder een wereldreis door Canada, de Verenigde Staten en het Caraïbisch gebied. Voor dagblad Het Vrije Volk maakte hij een dagboek.
Louis van Gaal in 1981. Foto Hans van Dijk via het Nationaal Archief
MAANDAG 13 JULI
Het vertrek naar New Vork was vastgesteld op 17 uur. We moeten twee uur van tevoren aanwezig zijn. Natuurlijk was ik precies op tijd: 14.59 uur. Anders dan het vliegtuig, want we begonnen met een uur vertraging.
Kennedy Airport viel ons best tegen. We verwachtten een moderne en geautomatiseerde luchthaven. Niets van dit alles, zeer oud en geen computer te bekennen. Een teleurstelling was ook het optreden van de douane. De visitatie door deze ‘aardige’ mannetjes en vrouwtjes nam twee uur in beslag.
Amerika-kenner Dick Advokaat troostte ons met de gedachte dat we in ieder geval in een bus met airconditioning naar het hotel zouden worden gebracht. Maar ook die vlieger ging niet op. Het voertuig leek wel uit de serie Comedy Capers te zijn weggesleept.
DINSDAG 14 JULI
Via Chicago ging het per vliegtuig op Seatlle aan. We maakten uitgebreid kennis met de Amerikaane manier van leven. De mensen blijven onder alle omstandigheden zichzelf en hebben lak aan iedereen. We kregen hiervan genoeg voorbeelden en dachten tenslotte in een film van Louis de Funès beland te zijn. De zwaarlijvigheid van de mannen boven de 40 viel bijzonder op. De buiken lieten ze de vrije loop, niemand trachtte ze te verbloemen. Kostelijk en grote klasse!
Van Seattle kostte het nog vier uur met de bus naar Vancouver. Gelukkig voor Dick was het nu wèl een comfortabel geval. Maar hij ging bijzonder langzaam. Adri van Tiggelen: “Onze eigen chauffeur Arie zou al heen en terug zijn geweest. Deze kerel rijdt zeker op gaspenningen.” Rusten was er na aankomst niet bij. Hughes liet ons voordat we konden gaan eten twee uur trainen.
WOENSDAG 15 JULI
Een ochtendtraining in het Stanley park van Vancouver. Een schitterend geheel met terrasjes, strandjes en totempalen. Later de eerste bespreking voor het nieuwe seizoen. En toen naar het stadion van Vancouver White Caps voor de eerste wedstrijd van de reis. Wat een entourage! We waren nauwelijks binnen of een Amerikaan kwam ons vertellen hoe het protocol zou zijn. Alles op de minuut af. De coach en de aanvoerder kregen precies gespecificeerd hoe en wat er moest worden gedaan.
Het duel zou voor ons niet zo best uitpakken. We verloren na 0-0 bij de rust door twee persoonlijke fouten aan onze kant met 0-4. Het was voor ons — met uitzondering van Dick Advokaat — de eerste kennismaking met astro-turf. Voor mij was er een persoonlijk succesje. Ik werd tot “player of the game” gekozen en kreeg als prijs een jack met het Vancouver White Caps-embleem. Opmerkelijk was ‘dat er een soort scoringskaart werd bijgehouden, waarop onder andere het aantal “assists”, fouten en free-kicks. Na afloop een party met uitwisseling van cadeaus
DONDERDAG 16 JULI.
Met de bus naar Seatlle, per vliegtuig naar San Francisco en het laatste stukje naar San José weer met de bus. In Amerika kennen ze overigens ook files. We waren zo’n negen uur onderweg geweest. Toch had Hughes weer zijn gebruikelijke mededeling: “Eerst trainen en dan pas eten.”
VRIJDAG 17 JULI
De eerste dag dat wij van Hughes tijd kregen om ons op eigen gelegenheid te ontspannen. Maar eerst moesten we nog wel een dikke twee uur trainen. Voor mij een persoonlijk record. Het was de langste training die ik ooit heb moeten doorstaan. Vroeg naar bed, want morgen is de wedstrijd tegen San José Earthquakes.
ZATERDAG 18 JULI
Ook in het Earthquakes-stadion viel de stiptheid op. Minder sfeer dan in Vancouver, want er waren slechts 3500 toeschouwers. We hadden een veelbelovende start. In de eerste 20 minuten torpedeerden we drie keer de lat. Het veldspel was uitstekend. Via een strafschop kwamen we toch met 0-1 achter. Kort na de rust werd het 0—2, wéér uit een penalty. Roelof Tiktak bracht ons weer terug in de wedstrijd, maar toen de scheidsrechter een geheid buitenspeldoelpunt van de tegenstander goedkeurde was het gebeurd. Een slechte uitslag, maar toch goed spel van onze kant.
ZONDAG 19 JULI
Naar Haïti. Veertien uur onderweg! Een eerste tussenlanding in Denver, waar Hughes een Stetson op het hoofd plantte. Ik gaf hem de raad de hoed te kopen en het ding op te zetten tijdens de competitiestart in en tegen Haarlem in plaats van zijn geruite pet. We hadden ook nog een stop in Miami Beach.
Voordat we op Haïti konden landen kwam ons vliegtuig in een onweersbui terecht. Een fascinerend gezicht met die lichtflitsen.
We passeerden de douane niet gemakkelijk. Alle bagage werd onderzocht. Met een afgedankte stadsbus naar het hotel. Van de wereld van het luxe, naar de wereld van de armoe, zou Willen Ruis zeggen. Het hotel incluis.
MAANDAG 20 JULI
Een ochtendtraining bij een temperatuur van 41 graden. Op weg naar het stadion; werd ons heel duidelijk hoe bevoorrecht wij in Nederland leven. Waar wij de hond onderbrengen, woont hier een hele familie. Toiletten bestaan niet. De stofwisseling geschiedt open en bloot op straat. De wedstrijd tegen het Haïtiaanse elftal begon een half uur later dan was geprogrammeerd door financiële perikelen tussen makelaar Tibor en de Haïtiaanse voetbalbond. We verloren met 0-1. Een zeer slechte wedstrijd van onze kant.
DINSDAG 21 JULI
Training in het stadion waar we gisteren speelden. Tegen ieders verwachting stond er gras op en voldeed het aan de afmetingen. Toch was het hard, met hier en daar grindlagen. Bij een pass stuiterde de bal van jewelste. Het was een uur lopen en nóg eens lopen. Gelukkig trok de zon zich steeds achter de wolken terug.
Toen we voor de avondtraining naar het stadion kwamen brandde de verlichting al. We dachten dat er een wedstrijd aan de gang was. Maar dat was niet zo: was de training van hun nationale elftal. Er waren meer kijkers dan bij het duel van gisteren. Gratis toegang vermoedelijk.
WOENSDAG 22 JULI
Als voorbereiding op de tweede wedstrijd tegen Haïti werd er niet getraind. We zochten verkoeling aan het strand. Dat had tot gevolg dat we onze beste wedstrijd tot dusverre speelden. Het bleef 0-0. We creëerden een groot aantal kansen. Jammer dat we niet tot scoren kwamen. Tien minuten voor tijd werd een Haïtiaan uit het veld gestuurd omdat hij Wout Holverda had nagetrapt. We konden er niet van profiteren, we waren leeg gespeeld door de hitte.
DONDERDAG 23 JULI
Door de goede wedstrijd was de sfeer, die na de magere resultaten wat was getemperd, opeens weer uitstekend. De leiding stond ons toe een dagje te relaxen aan het strand. Een fijne dag met veel mogelijkheden: tennis, tafeltennis, diepzeeduiken, een zwembad, zee en bar. Toch liet Hughes ons ’s avonds weer trainen. Het stadion was bijna uitverkocht. Zo veel indruk hadden we kennelijk gemaakt.
VRIJDAG 24 JULI
Van Haïti naar Jamaica. Dat had heel wat voeten in de aarde. Tibor, de makelaar had niet op tijd geboekt. Toch zorgde hij er voor dat iedereen met het vliegtuig kon vertrekken, een groep woedende Haïtianen achterlatend. Vanuit de rimboe kwamen we weer in de beschaafde wereld. Hughes had een vlotte verklaring: Jamaica was een Britse kolonie, Haïti een Franse.
ZATERDAG 25 JULI
In het stadion van Kingston was een dansmanifestatie aan de gang. Voor de avondtraining. moesten we daarom uitwijken naar de tartanbaan. Onder een straf begeleidend ritme van banjo’s en drums, en tussen de dansmarietjes door.
ZONDAG 26 JULI
Een rustige voorbereiding op de wedstrijd tegen het nationale team van Jamaica. Het werd een waardig besluit van de trip, hoewel we toen nog niet wisten dat niet naar Mexico zou worden gegaan. We wonnen met 5-1. De progressie was onmiskenbaar. We konden ze voortdurend onder druk zetten. Na afloop hoorden we pas dat Mexico- was ;geschrapt. We zouden nog wel een trainingskamp in Los Angeles kunnen betrekken, maar in onderling overleg werd besloten dan maar op huis aan te gaan.
MAANDAG 27 EN DINSDAG 28 JULI
De terugtocht. Een etmaal lang in touw, met vliegen en wachten op nieuwe verbindingen. Niets te melden. Bij terugkeer op Schiphol vielen we allemaal om van de slaap. Ik ga een gat in de dag en misschien ook in de nacht slapen. Welterusten!