Het eerste kampioensjaar van Feyenoord: een elftal met acht aanvallers en drie verdedigers
Op 27 januari 1924 speelde Feyenoord een thuiswedstrijd tegen stadgenoot VOC. In de allerlaatste seconde wonnen de bezoekers.
Honderd jaar geleden speelde Feyenoord zijn eerste seizoen, waarin het de landstitel won. In de maand januari 1924 leek het er alleen niet op dat dit inderdaad zou lukken.
In de eerste helft van het seizoen was de club nog bijna onaantastbaar, vooral de aanval. De herstart van de competitie in 1924 verliep dan weer dramatisch met achtereenvolgens een thuisnederlaag tegen Ajax en VOC.
Vooraf hadden weinig sportjournalisten dat verwacht. ‘Een overwinning van Feijenoord durven we wel voorspellen,’ merkte De Avondpost bijvoorbeeld op.
De NRC wist het allemaal nog niet zo zeker: ‘De heeren van den overkant hebben de vorige week tegen veler verwachting een veer gelaten tegen Ajax en het is nu maar de vraag of de ploeg van Feijenoord vanmiddag beter op dreef zal zijn dan Zondag j.l., toen er eigenlijk in alle linies wat aan haperde. Als dat niet zoo is, zouden de heeren van den Dordtschen Straatweg ook ditmaal wel eens wat kunnen verspelen. Voor het geval het elftal van Feijenoord zijn vorm van vóór de ijs- en sneeuwperiode weer te pakken heeft, geven we den gastheeren de beste kans op de overwinning.’
Twaalfde speeldag Feyenoord
Feyenoord – VOC: 3-4 (1-2)
Kromme Zandweg
Scheidsrechter: Engelbert van Bisselick
Aantal toeschouwers: 6000
Scoreverloop
1-0 Jaap Weber
1-1 Herwaarden
1-2 Bakker
2-2 Borremans
2-3 Everdingen
3-3 Pijl
3-4 Herwaarden
Schieten!
Deze Rotterdamse derby was een clash tussen twee verschillende speelstijlen. ‘Bij de thuisclub het speciale Feijenoord-recept,’ vatte De Maasbode samen. ‘Zooveel mogelijk spelen op Pijl en Koonings, die dan — meestal individueel — wendend en keerend door de verdediging probeeren te dribbelen om den bal voor den doelman te krijgen en hem (den bal natuurlijk) dan in ’t net te trappen. Bij V.O.C. het open spel: forsche overzetten naar de vleugels, opbrengen, voorzetten en dan vooral: schieten!’
De variant van VOC bleek uiteindelijk het meest effectief, want dat won deze spectaculaire wedstrijd met 4-3. Zelfs een strafschop diep in de tweede helft kon Feyenoord niet helpen aan een gelijkspel, laat staan een zege. In de allerlaatste actie van de wedstrijd maakte Herwaarden ook nog eens de winnende voor de bezoekers.
Net deze wedstrijd werden de Feyenoorders bekeken door de zogenaamde Nederlandsche Elftal Commissie, die honderd jaar geleden verantwoordelijk was voor de samenstelling van Oranje. De club zal niet zo heel veel indruk hebben gemaakt.
De enige meevaller die dag was het onverwachte gelijkspel van DFC tegen HVV, met wie Feyenoord streed om de koppositie. De schade viel daarom nog mee, al bleven de twee opeenvolgende thuisnederlagen natuurlijk wel een teleurstelling.
Het clubblad meende dat het elftal te onevenwichtig was: ‘Er is wel eens beweerd dat Feyenoord acht aanvallers heeft en slechts drie verdedigers.’ Dat was niet alleen tegen Ajax het grote probleem geweest, maar ook tijdens de stadsderby. ‘Ook het 4e doelpunt van V. O. C. was aan deze tactische fout te wijten. Niet tevreden met een gelijk spel, werd met een overigens te waardeeren ijver voor het 4e doelpunt gewerkt, met het logische gevolg dat dit juist aan den verkeerden kant werd gemaakt.’
Verschillende ranglijsten
De vraag wat deze nederlaag nou precies betekende voor de stand, is opmerkelijk genoeg niet makkelijk te beantwoorden. Honderd jaar geleden werden er namelijk twéé verschillende rekenmethodes gebruikt, waarbij elke krant koos voor de meest geliefde variant.
De eerste methode, die in 1924 gangbaar was, ging uit van het gemiddelde aantal punten per wedstrijd. Dit systeem was gebaseerd op een gewogen gemiddelde, dat vooral handig is als er grote verschillen zijn in het aantal gespeelde wedstrijden per club. In dat geval stond DFC bovenaan met 1,60 punt per wedstrijd, waar Feyenoord kwam tot 1,50.
De andere variant was zoals wij nu kennen door alleen maar te kijken naar het aantal behaalde punten, ongeacht het aantal wedstrijden. Een overwinning leverde in 1924 trouwens twéé punten op. Op die manier was Feyenoord weer koploper met 18 punten na twaalf wedstrijden. ’t Gooi had evenveel punten, maar had wel veertien wedstrijden gespeeld. DFC stond derde met 16 punten na tien wedstrijden.
Allemaal heel verwarrend, maar één ding was duidelijk: Feyenoord had voor de tweede opeenvolgende keer een thuiswedstrijd verloren en dat was heel pijnlijk.
