KNVB speelde doorslaggevende rol bij Watersnoodwedstrijd van 1953
Op 12 maart 1953 won een bijeengeraapt Nederlands elftal van grootmacht Frankrijk de Watersnoodwedstrijd. In de geschiedschrijving staat dat de KNVB dit treffen wilde voorkomen, maar Frank van Kolfschooten toonde in 2008 aan dat de bond er juist voor heeft gezorgd dat die benefietwedstrijd wél doorging.
Op 12 maart 1953 werd de zogenaamde Watersnoodwedstrijd gespeeld. Nederlandse profs kwamen toen in Parijs uit tegen het nationale elftal van Frankrijk om zo geld op te halen voor de slachtoffers van de Watersnoodramp.
Het Nederlandse voetbal was destijds uiteengevallen in professionals, die in het buitenland speelden, en amateurs, die in Nederland waren achtergebleven. De beroepsspelers werden genegeerd voor Oranje vanwege het schenden van de amateurregels. Jammer, want het waren wel de beste voetballers van ons land, waardoor het Nederlands elftal ernstig werd verzwakt.
In Parijs was het daarom een officieus Nederlands elftal dat tegen de Fransen speelden – én won!
Door die overwinning werd in ons land duidelijk dat het hoog tijd werd voor het invoeren van professioneel voetbal. Niet alleen zouden de beste spelers dan weer in eigen land kunnen spelen, maar ook voor Oranje zou het een grote stimulans zijn.
Karel Lotsy
In 2009 verscheen een biografie van Frank van Kolfschooten over voetbalbestuurder Karel Lotsy. Het was aanleiding voor een gemeen en venijnig debat over de rol van Lotsy tijdens de Tweede Wereldoorlog – Van Kolfschooten aan de ene kant en Frits Barend en Matty Verkamman aan de andere kant. Door die enorme ruzie viel het niemand meer op dat in deze biografie ook nieuwe informatie stond over de rol van Lotsy bij de Watersnoodwedstrijd.
Tot aan het verschijnen hiervan was namelijk het idee dat deze wedstrijd werd gespeeld ondanks verzet van de KNVB, met Lotsy als voorzitter, omdat die niets met de Nederlandse profs te maken wilde hebben. Van Kolfschooten kwam echter met een compleet andere versie.
Hij haalde hiervoor KNVB-bestuurder Lo Brunt aan, die op 9 februari 1953 schreef hoe er geld moest worden opgehaald voor de slachtoffers van de Watersnood. In een rondzendbrief aan zijn medebestuurders stond: ‘Een Frans elftal speelt in Parijs tegen een elftal van Nederlandse profs die in het buitenland vertoeven. Niet alleen profs uit Frankrijk doch ook Faas Wilkes en Frans de Munck zouden kunnen meespelen.’
Wat de KNVB echter niet wilde, was een wedstrijd tussen het officiële Nederlandse elftal en de Nederlandse profs. ‘Het is een gevaarlijk spelletje om de profs in Nederland tegen een Nederlands Elftal te laten spelen.’ Prins Bernhard was hier juist wel een groot voorstander van, zoals hij de bond liet weten: ‘Zijne Koninklijke Hoogheid verzoekt toch zeer ernstige overweging.’ Niet veel later liet hij zich toch overtuigen om dit Nederlandse onderonsje af te gelasten.
Het was nota bene Frankrijk dat aanvankelijk niet tegen de Nederlandse profs wilde spelen! Het officiële Oranje moest maar naar Parijs komen, maar volgens Van Kolfschooten zat de KNVB hier niet op te wachten: ‘Op de bestuursvergadering van 14 februari blijkt dat de Technische Commissie vreest dat een wedstrijd van het Nederlands elftal [met de amateurspelers] tegen het Franse elftal zal eindigen in een grote nederlaag.’
De KNVB besloot hierop naar de Franse bond te stappen met het voorstel voor die wedstrijd tegen de Nederlandse profs. Aldus werd uiteindelijk besloten. Met andere woorden: de KNVB heeft er juist voor gezorgd dat de Watersnoodwedstrijd wél werd gespeeld!
