Nieuwe biografie over keeper Jan van Beveren

Keeper Jan van Beveren zou op 5 maart 75 jaar zijn geworden. Ruud Doevendans schreef zijn biografie.

Jan van Beveren in 1968, foto via het Nationaal Archief

Wie hem zag keepen, was verkocht. Jan van Beveren pakte ballen die anderen niet pakten. Hij deed het ook nog eens in een stijl die veel vloeiender was dan die van andere doelverdedigers.

Toch kleeft er iets aan hem. Je hoort te vaak ‘Hij was fantastisch, maar …’ Door alle gedoe waarin Van Beveren verzeild raakte, sneeuwt zijn unieke talent weleens onder.

Zijn vader topatleet. Zijn moeder een voortreffelijk hockeyster en verspringster. Een oudere broer die een waanzinnig voetbaltalent is. Genetisch had Jan van Beveren het erg goed getroffen. Hij was niet alleen een supertalent als keeper. Hij was ook ijzersterk in tennis. Toen hij als jeugdkeepertje niet direct in het hoogste elftal kwam bij vv Emmen, ging hij tennissen en was binnen de kortste keren jeugdkampioen van Zuidoost-Drenthe. Even later ging hij ook aan atletiek doen, bij de club die zijn vader had opgericht. Hij zette snelle tijden op de sprintnummers neer, sprong voor zijn leeftijd heel hoog en heel ver.

Maar het keepen trok. Op zijn veertiende mocht hij voor het eerst in het eerste elftal spelen, op het hoogste amateurniveau. Anderhalf jaar later was hij vaste keuze en hij werd er kampioen. Maar een handblessure vergde te veel van zijn geduld. Drie dagen voor de competitiestart van het seizoen 1965/1966 sneed Jan met een scheermesje het gips van zijn hand en meldde zich ‘fit’. Dat ging de trainer te ver, Jan moest maar even wachten. Dat lukte niet. Van Beveren, net zeventien, liet Emmen achter zich en vertrok naar Sparta. Daar speelde zijn broer Wilke al, en hij trok bij hem in.

In december 1966 debuteerde hij voor de Rotterdammers tegen Sittardia. Na zeventien duels Eredivisie volgde het Nederlands elftal. Drie jaar later PSV, met nationale titels en de UEFA Cup als gevolg. Bij Oranje was hij tussen 1967 en 1973 onaangevochten eerste keuze, tot een blessure hem achteruit wierp. In de tussenliggende jaren was Van Beveren echter al vervreemd van het Nederlands elftal.

Hij stond op tegen de privileges die sommige spelers genoten. Toen er ook heibel ontstond over de premieverdeling voor het WK 1974, barstte de bom. Met zijn relatie tot Oranje kwam het nooit meer goed.

Al deze gebeurtenissen komen in Van Beveren, complexe wonderkeeper op jacht naar erkenning aan de orde. Niet alleen vanuit een standpunt dat Van Beveren de grote held was, en al die anderen de schuldigen. Een totaal gebrek aan flexbiliteit en een veel te groot ego speelden ook Jan parten. Hij heeft het zelf vele jaren later weleens toegegeven: ‘Ik was op jonge leeftijd een vervelend baasje’.

Jan van Beveren was zijn hele loopbaan lang op jacht naar erkenning. Hij wilde laten zien wat hij in zijn mars had. In de betoverende stijl die hem eigen was. Van Beveren was een unieke keeper. Nationaal én internationaal.

Anno 2023 kent men, zeker in het buitenland, Van Beveren niet meer. En dat is en blijft de grote tragiek van zijn leven en zijn carrière. In 1980 vertrok hij naar de Verenigde Staten, eerst om er te spelen en vervolgens een bestaan op te bouwen. Met dat leven was hij gelukkig. Met de afloop van zijn loopbaan kwam de keeper die zowel verwonderde als verbijsterde nooit echt in het reine. Er bleef altijd die grote ‘maar …’.

Van Beveren – Complexe wonderkeeper op jacht naar erkenning
€ 24,95
Hier bestellen