Voetbalporno op het WK voetbal: West-Duitsland en Oostenrijk belazeren de boel
Weinig wedstrijden op het WK voetbal hebben zoveel afkeurende reacties opgeroepen als die tussen West-Duitsland en Oostenrijk in Gijon op het WK van 1982 in Spanje. Het werd voetbalporno genoemd.
Poster van Copa del Mundo de Futbol Zaragoza España 82 uit de collectie van Sportimonium – CC BY-NC-SA – via Europeana
De Volkskrant-journalist Frans Ensink bedacht bij het zien van dit schouwspel de term voetbalporno en deze omschrijving werd in de hele wereld overgenomen. ‘Het was zo obsceen wat ik zag, dat ik de term wel gepast vond,’ zou de in 1989 overleden Ensink later verklaren. Algerije werd het slachtoffer van dit non-agressiepact, terwijl de Alte Kameraden samen onder een permanent fluitconcert naar de tweede ronde wandelden. De hele wereld sprak er schande van en vooral de op de tribune met papiergeld zwaaiende Algerijnen voelden zich in de maling genomen.
Veel mensen zullen vergeten zijn dat de Algerijnen zich een dag eerder behoorlijk in de vingers sneden. Ze hadden na de stunt bij hun toernooidebuut tegen West- Duitsland (een 2-1-zege) met 2-0 verloren van Oostenrijk en moesten daarom met drie goals verschil van Chili winnen om helemaal zeker van een plaats in de tweede ronde te zijn. Algerije leek tegen de uitgebluste (en uitgeschakelde) Chilenen in die missie te slagen, want bij rust stond het met 3-0 voor. Assad scoorde twee keer en Bensaoula eenmaal.
Franz Beckenbauer, analyticus voor de ZDF, kwam woorden te kort om de Noord-Afrikanen te prijzen. ‘Ze spelen echt prachtig voetbal en zijn niet voor niets de revelatie van dit toernooi. We moeten er maar van uitgaan dat we morgen tegen Oostenrijk onze eerste finale spelen. Het WK kan voor Duitsland morgen al voorbij zijn.’
De Algerijnen liepen na rust in de wolken en lieten hun discipline varen. De Chilenen kwamen door doelpunten Neira en Letelier terug tot 3-2. Bijna maakte Chili ook nog gelijk, maar Algerije hield zijn voorsprong vast en boekte dus zijn tweede overwinning op dit WK.
De Afrikaanse fans juichten, maar de neutrale volgers twijfelden meteen of dit resultaat voldoende zou zijn. Een dag eerder was Kameroen, hoewel ongeslagen in drie duels, door Italië op basis van het doelgemiddelde uitgeschakeld. Algerije had zijn zekere kwalificatie (een primeur voor het Afrikaanse voetbal) onnodig uit handen gegeven en was nu afhankelijk van de sportieve plicht van Oostenrijk en West Duitsland.
De stand in groep II was:
1. Oostenrijk 2 2 0 0 4 3-0
2. Algerije 3 2 0 1 4 5-5
3. West-Duitsland 2 1 0 1 2 5-3
4. Chili 3 0 0 3 0 3-8
Wanneer Oostenrijk van West Duitsland zou winnen (zoals vier jaar eerder in Cordoba-Arg) of gelijk spelen, was Algerije zeker van de promotie samen met Oostenrijk. Maar wanneer West-Duitsland won (zoals tijdens de twee duels in voorronde voor dit WK), moest Algerije hopen dat dit met een verschil van drie goals zou gebeuren. In dat geval zou Oostenrijk de klos zijn.
Maar eigenlijk snapte iedereen meteen al dat de twee goals van Chili vooral een ‘groot Duits’-pact in de kaart had gespeeld. De 35.000 toeschouwers in het Molinon-stadion van Gijon en de miljoenen voor de televisie gingen er goed voor zitten, want eigenlijk wilde niemand geloven in zo’n doorgestoken kaart. Binnen elf minuten opende Horst Hrubesch de score met een kopbal op aangeven van Littbarski. Daarna wilden beide ploegen geen risico meer nemen om elkaar nog meer pijn te doen. Ten teken dat het snor zat haalde de Duitse bondscoach Derwall zijn vedette Karl-Heinz Rummenigge van het veld om de jonge Lothar Matthäus diens WK-debuut te laten maken.
De Oostenrijkers vielen ook niet aan en zo werd de bal bij de middellijn naar elkaar gespeeld. De mensen op de tribunes voelden zich bedrogen, met name de neutrale voetbaltoeristen en de Algerijnse fans. Onder een snerpend fluitconcert werd het laatste kwartier gespeeld maar aan de stand veranderde helemaal niets. En dat was het voornaamste. Het was allemaal zeer obsceen, kortom voetbalporno. De hele wereld had medelijden met Algerije en de Duitsers en de Oostenrijkers hoefden niet meer op enige sympathie in het verdere verloop van het toernooi te rekenen van het neutrale WK-publiek.