Willy Dullens overleden, de beste voetballer die Nederland nooit had

Voetballer Willy Dullens is op 79-jarige leeftijd overleden. Door een blessure werd zijn loopbaan veel te vroeg onderbroken.

Willy Dullens in 1965. Foto Ron Kroon via het Nationaal Archief

Willy Dullens debuteerde in het seizoen 1963-1964 bij Sittardia en scoorde dat seizoen maar liefst achttien keer. Twee jaar later presteerde het hij om verkozen te worden als speler van het jaar, alhoewel hij in de Eerste Divisie speelde en dus niet eens op het hoogste niveau. Een ongekende loopbaan was in de maak en er was daarom alle reden voor optimisme.

Zelfs nadat Dullens in het seizoen 1966-1967 tegen Vitesse met een gescheurde kruisband en twee kapotte meniscussen van het veld werd gedragen, bleef hij positief. Maar de hele omgeving zag het doemscenario al voor zich: de carrière was voorbij nog voordat die goed begonnen was.

Met een benefietwedstrijd werd in het Olympisch Stadion afscheid van hem genomen. Dullens kreeg 150.000 gulden mee om een nieuw leven op te bouwen

Wat was er nou gebeurd bij Vitesse? In Arnhem botste Dullens tegen Vitesse-speler Bart van Ingen. “De scheidsrechter floot niet eens”, aldus Van Ingen.

Dullens meende dat hij verkeerd was gevallen nadat zijn tegenstander hem had weg getrokken. Aan de andere kant oordeelde Van Ingen dat Dullens een mislukte schijnbeweging maakte, waarna ze in botsing kwamen. Maar de vraag wie nou verantwoordelijk was, veranderde de gevolgen niet: Dullens kon nooit meer voetballen op het hoogste niveau. Zijn interlandloopbaan bleef beperkt tot vier wedstrijden voor Oranje.

In 1966 met het Nederlands elftal in het Olympisch Stadion. Foto Joop van Bilsen via het Nationaal Archief

1988

Yoeri van den Busken sprak in 2008 met Dullens over dit voetballeven van slechts drie jaar. “Ik kan niet uitleggen hoe moeilijk ik het na die blessure heb gehad. Het ergste was de vraag waarom het slecht afliep. Ik heb geleefd als een monnik en gewerkt als een paard. (…) Toen het succes kwam, was alles mooi. En dat leven veranderde ingrijpend. Dat heeft me erg dwarsgezeten.”

Dullens slaagde er daarna lange tijd niet in om alles op zijn plaats te zetten. “Ik wilde het wegschuiven, maar kreeg het niet uit mijn gedachten. “

In 1988 stortte hij in door de Europese zegetocht van Oranje. Van den Busken: ‘Dullens had genoten van Marco van Basten, een lotgenoot die tenminste nog iets langer heeft mogen genieten alvorens hij werd afgekeurd. Tegelijkertijd strooide het Nederlandse succes op Duitse bodem extra zout in een wond die nooit was geheeld. (…) Een psycholoog confronteerde Dullens met zijn onverwerkte emoties.’

Dullens heeft daarna acht maanden niet gewerkt. Zoals de oud-voetballer in het boek zegt: “Het ging gewoon niet. Heel vreemd. Ik denk dat iedereen zulke dingen wel eens meemaakt. Met veel discipline wist ik mezelf boven water te houden. Nog steeds, trouwens. Nu ben ik zover dat ik er rustig en rationeel over kan praten. En als ik terugdenk, kan ik genieten. Het gespook in mijn hoofd is nu verdwenen.”

Jaren later kwamen Dullens en Van Ingen tot een vorm van verzoening. Dullens: “Hij kon er niets aan doen, het was geen doodschop. En ik koester geen wrok tegen hem. Voor hem was het ook niet prettig.”