IOC

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als beloofd. In aanloop naar de Winterspelen van 2006 waarschuwde het IOC maar weer eens een keertje. In aanloop naar de Winterspelen van 2006 waarschuwde het IOC maar weer eens: de Olympische Spelen moeten goedkoper en de organisatie minder ingewikkeld. Deze zoveelste oproep bleek opnieuw tevergeefs. Volgens de Telegraaf van 25 februari 2002 was er voor Turijn overheidssteun van een miljard euro voor de infrastructuur en 800 miljoen voor de organisatie. Twee

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen.  De Winterspelen van 1976 zouden eigenlijk in Denver zijn, maar nadat de bevolking zich hiertegen had verzet, ging de organisatie naar Innsbruck. De Winterspelen van 1968 en 1972 waren financieel zo ontspoord dat IOC-voorzitter Avery Brundage er zich zorgen over maakte. En ook de maatschappelijke kritiek werd steeds groter, wat in 1972 zorgde voor een uniek moment in de geschiedenis van de Olympische Spelen: nadat

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. De Zwitsers beloofden veel voor de Winterspelen van 1928, maar bleven achter met een tekort. Het klinkt vreemd, maar Nederland had het eerste recht om de Winterspelen van 1928 te organiseren. De Zomerspelen dat jaar waren in Amsterdam en hetzelfde land kreeg in die tijd dan de mogelijkheid ook de Winterspelen te doen. Zo ging het in 1924 met Chamonix en Parijs, in 1932 met Lake

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Tot frustratie van de organisatoren van de Winterspelen van 1988 ging het vooral over geld, maar dat was dan ook wel hun eigen schuld. Toen Calgary naar voren werd geschoven door het Canadese Olympische Comité als kandidaat voor de Winterspelen van 1988 was er een bedrag beschikbaar van 217,5 miljoen dollar (435 miljoen toenmalige guldens). Vanaf dat moment ging het mis. De Telegraaf had het

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Na afloop van de Winterspelen van 1994 vonden nogal wat Noren dat Lillehammer het land behoorlijk in het ootje had genomen. Van 1924 tot en met 1992 werden de Winterspelen altijd in hetzelfde jaar gehouden als de Zomerspelen. Hiermee werd gebroken in 1994, zodat de Winterspelen van dat jaar al twee jaar na de vorige editie in Albertville waren. Organisatorisch was dit beter voor het

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Voor Oslo 1952 werden veel kosten gemaakt voor de infrastructuur om zo meer toeristen te lokken.   ‘Het organiseren van Olympische Spelen is een vrij kostbare ondermening,’ aldus Het Vrije Volk op 29 augustus 1951. ‘Daar kunnen de Noren van meespreken, want die zijn voor 1952 belast met de Winterspelen te Oslo.’ Het was de eerste keer dat Scandinavië hiervoor verantwoordelijk was. Opmerkelijk laat eigenlijk, want

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. De editie van 1956 in het Italiaanse Cortina d’Ampezzo werden de grootste en duurste van die tijd. Té duur en té groot, was de kritiek.   De Winterspelen van 1956 in het Italiaanse Cortina d’Ampezzo moesten alle voorgaande edities in de schaduw stellen. Dat gold ook voor het budget, in 1952 zo’n 2,5 miljard lire of vijftien miljoen gulden. Op 13 maart 1954 was dit

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. Ook in 1960 liepen die in hoog tempo uit de hand. De uitzendrechten konden hier weinig aan veranderen. De kosten van de Winterspelen van 1960 ontploften in het gezicht van de organisatie. De energieke en ambitieuze Alexander Cushing begon in zijn eentje met het project, waarbij hij met veel mooie praatjes steeds meer mensen en organisaties meekreeg. De kosten liepen in hoog tempo op. Op 6

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. IOC-lid Dick Pound was bij Salt Lake City helemaal de draad kwijt: "I don't know how they're spending so much. It's the Winter Games, for gosh sakes." Tijdens het bid van Salt Lake City voor 2002 bleken dat alle voorgaande maatregelen van het IOC niet hadden geholpen. De organisatie waarschuwde zijn leden in 1963, 1985 en 1991 om zich niet te laten fêteren door potentiële gaststeden.

De Olympische Winterspelen kosten gemiddeld vijf keer zoveel als de organisatoren aan het begin voorschotelen. De uitgaven voor de Winterspelen van 1968 liepen enorm op nadat de organisatoren de Franse overheid hadden gechanteerd. Zelfs de IOC-voorzitter vond het niet leuk meer.   De belangstelling om de Olympische Winterspelen te organiseren liep in de jaren 60 behoorlijk uit de hand, merkte het IOC. Daarom werden er maatregelen genomen om gerommel te voorkomen. Op 21 oktober 1963 schreef De Tijd De Maasbode dat