Wielrennen

De Girostart in Groningen

In 2002 organiseerde Groningen de start van de Giro d’Italia. Kort samengevat: Gironingen

Door Ronnie van den Bogaart

Het idee om de Ronde van Italië vanuit het hoge noorden te laten vertrekken kwam van Dick Heuvelman, journalist bij het Dagblad van het Noorden. Een Girostart in Groningen, dat zat al langer in zijn hoofd. Eind 1996 vond er in Groningen een topsportcongres plaats. Daar opperde de pr-chef van de Gasunie dat de stad meer topsportevenementen in huis zou moeten halen. Op dat moment zag Heuvelman zijn kans schoon.

“De Tour is een zakelijke affaire, maar de Giro, dat is vooral ook een brok cultuur”, vertelde Heuvelman in 2002 aan het blad Wieler Revue. “Als je zoiets in huis wil halen moet je het ook over die boeg gooien.” Girobaas Castellano bleek wel gecharmeerd van het plan. Al was het alleen al vanwege de vele Italiaanse architectuur die Groningen rijk is.

En zo kon de Ronde van Italië op 11 mei 2002 – amper vijf dagen nadat Nederland was opgeschrikt door een politieke moord op Pim Fortuyn – letterlijk onder de Martinitoren van start gaan. De dagen daarvoor had er al een uitgebreid cultureel Festival di Gironingen op het programma gestaan. Zelfs de Italiaanse rockster Zucchero Fornaciari was van de partij.

Tijgerpakje

We bladeren door de special van Wieler Revue uit die dagen. De proloog over 6,5 kilometer liep dwars door de fraaie Groningse binnenstad. Met de start op de Grote Markt, terwijl de finish iets verderop lag bij het Groninger museum. “Een veilige route die de Groningers aanvankelijk hadden uitgedacht, verwees Castellano naar de prullenbak. Die zou namelijk geen mooie plaatjes opleveren.”

Dat kon dus nooit helemaal goed gaan. Maar ondanks een paar spectaculaire valpartijen van Jens Heppner en Tyler Hamilton begon de Giro van 2002 al met al vrij onschuldig. Mario Cipollini reed de proloog in een tijgerpakje. De Sloveen Stangelj brak zijn sleutelbeen. En Robbie McEwen moest nog even snel naar huis in België, om daar zijn zoontje Ewan (‘een paar weken te vroeg geboren en dus een sprinter in de dop’) te verwelkomen.

Een outsider zou de proloog in de tijdelijke hoofdstad van Italië winnen. De Spaanse tijdritspecialist Juan-Carlos Dominguez (Phonak) was een seconde sneller dan de Belg Rik Verbrugghe. Derde werd Paolo Savoldelli. De snelste Nederlander was zowaar Michael Boogerd op de achtste plaats. Thuisrijder Jan Boven eindigde knap als negentiende.

De volgende dag werd ons land na zo’n 69 wedstrijdkilometers alweer verlaten door de Girokaravaan. In het Duitse Münster won Mario Cipollini, nu weer in zijn gebruikelijke tenue, weinig verrassend de massasprint, vóór de Australiërs Graeme Brown en Robbie McEwen.

Schandalen 

Achteraf gezien bleek Gironingen de opmaat voor een Giro vol schandalen. Stefano Garzelli begon voortvarend met ritzeges in Ans/Luik en Limone Piemonte. Toen bleek dat de roze truidrager in Luik positief had getest op probenecide – een bekend maskeringsmiddel voor anabolica – werd hij naar huis gestuurd. Gilberto Simoni onderging hetzelfde lot. De winnaar van 2001 had al vóór aanvang van de Giro een plasje ingeleverd met daarin sporen van cocaïne. Simoni gaf de schuld daarvoor aan zijn tandarts en diens verdoving.

Het was ook de Ronde van Italië waarin ex-mountainbiker Cadel Evans (Mapei) voor het eerst zijn neus aan het venster stak. Maar tijdens de zeventiende etappe kreeg de onverwachte roze truidrager een legendarische inzinking op de Passo Coe. Vermoedelijk geveld door een hongerklop verloor hij zeventien minuten (!) op minder dan tien kilometer klimmen. De eindoverwinning in Milaan ging uiteindelijk naar Paolo Savoldelli.

Nog even terug naar Groningen. Sportief gezien was de Girostart een succes. Op financieel gebied moest er een paar ton bij, onder meer vanwege sponsors die zich hadden terugtrokken. 

Waardeer deze site!

Onze content is gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je dat laten blijken met een kleine financiële bijdrage.

Mijn gekozen waardering € -