De mooiste nederlagen in de Amstel Gold Race

Verliezen is ook een kunst. Fausto Coppi was een renner die mooi kon verliezen, net als Raymond Poulidor. Ook de historie van de Amstel Gold Race kent gedenkwaardige nederlagen. Een overzicht in de vorm van een volkomen subjectief samengestelde Top 5.

Door Ronnie van den Bogaart

Nummer 5: Lance Armstrong (1999)

De zilveren tweede plaats van Lance Armstrong in 1999 achter Michael Boogerd was er één met een gouden randje. Een jaar eerder was de Amerikaan teruggekeerd in het peloton nadat hij kanker had overwonnen. Een comeback met vallen en opstaan. Op het WK van 1998 liet Armstrong al zien goed uit de voeten te kunnen in de Limburgse heuvels. Hij werd er vierde.

Na het overwinnen van zijn ziekte had Armstrong een nieuw doel: het winnen van de Ronde van Frankrijk. In het voorjaar van 1999 reed hij naar eigen zeggen rond als een zak aardappelen, maar in de Amstel Gold Race was hij goed in vorm. In een sprint met twee werd Armstrong nipt geklopt door een ongebruikelijk defensief koersende Michael Boogerd.

Op het podium wist de Amerikaan dat hij in juli in staat moest zijn om zijn eerste Tour te winnen. Michel Boogerd, wieltjesklever voor één dag, verklaarde na afloop: “Het was de lafste manier waarop ik ooit een koers won, maar het is de winst die telt.”

Nummer 4: Michael Boogerd (2004)

Het bleef bij die ene overwinning van Boogerd in de Limburgse heuvels, al was hij er vaak dichtbij. Het gebrek aan een sterk eindschot leverde heel wat mooie nederlagen op, al waren deze volgens sommigen ook het resultaat van een gebrek aan koersinzicht.

In 2004 kwam Boogerd in de finale alleen voorop met Davide Rebellin. Boogerd ging op de Cauberg als eerste de sprint aan, om vervolgens simpel te worden verslagen. Een week later verloor hij in Luik – Bastenaken – Luik op bijna identieke wijze van zijn Italiaanse plaaggeest. Rebellin won tussendoor ook nog de Waalse Pijl en had de week van zijn leven.

Nummer 3: Gianni Bugno (1993)

Organisator Herman Krott droomde al jaren van een Italiaan op de hoogste trede van het podium. Francesco Moser was alleen in de buurt gekomen, en Maurzio Fondriest strandde in 1992 in het zicht van de haven. Het jaar daarop leek het er dan toch eindelijk van te komen. Wereldkampioen Gianni Bugno kwam voorop met de Zwitserse outsider Rolf Järmann.

De snelle maar vaak nerveuze Bugno trok zelf de sprint aan. Hij werd met een banddikte geklopt. De wereldkampioen liep na afloop rond met een gezicht als een oorwurm. Järmann: “Ik kon gewoon niet verliezen, terwijl Bugno moest winnen. Die druk kon Gianni vandaag gewoon niet aan.” Uitgerekend in 1996, een jaar na het aftreden van Krott als wedstrijdleider, kreeg de Amstel Gold Race met Stefano Zanini dan toch een Italiaanse winnaar.

Nummer 2: Gerrie Knetemann en Hennie Kuiper (1977)

Een even jonge als eigenzinnige Jan Raas was in de winter van Raleigh overgestapt naar Frisol. De renner verweet zijn ploegleider Peter Post dat hij te weinig voor zijn eigen kansen mocht rijden. Onder de vleugels van Piet Libregts won Raas in maart 1977 Milaan – San Remo. Het was de eerste grote klassieke zege van de Zeeuw.

In de Amstel Gold Race kwam hij voorop met het Raleigh-duo Knetemann en Kuiper. Natuurlijk demarreerden de ploeggenoten om de beurt, maar een getergde Raas kwam telkens terug, om het duo vervolgens in de sprint te verslaan. Een jaar later reed Raas weer bij Post. Hij won ook in 1978, 1979, 1980 en 1982 de wedstrijd, die op een gegeven moment werd omgedoopt tot ‘Amstel Gold Raas’.

Nummer 1: Luc Roosen (1990)

De mooiste nederlaag in de Amstel Gold Race was het gevolg van een klassieke fout. Een paar kilometer voor de streep was een omvangrijk peloton neergestreken op de vluchters Gert-Jan Theunisse en Ronan Pensec. Een paar jumpers probeerden de groep nog te ontvluchten, zonder succes, maar de ultieme demarrage van Luc Roosen leek de beslissende te zijn.

Helaas ging de Belg iets te vroeg rechtop zitten om zijn naderende overwinning te vieren. Op de foto’s zien we Roosen over de streep rijden met de handen in de lucht, terwijl naast hem toch echt Adri van der Poel zijn wiel als eerste over de finishlijn drukt. Een Belgenmop in Meerssen dus, met een Nederlandse winnaar als afloop.