De terugkeer van Leontien van Moorsel

Op 22 maart 1970 werd Leontien van Moorsel geboren. Op het WK Wielrennen van 1998 in Valkenburg was haar wedergeboorte.

Leontien van Moorsel in 1991. Foto Brian Townsley, CC BY 2.0, via Wikimedia Commons

Door Sven Portz

Gedesillusioneerd had Micheal Boogerd de pers te woord gestaan en een verplicht bezoekje gebracht aan de VIP-tent. Zijn tranen waren inmiddels opgedroogd, maar de teleurstelling was nog steeds merkbaar. Door een lekke band in de laatste omloop van het WK was zijn droom bruut uiteengespat. Hij had zo graag de regenboogtrui voor eigen publiek veroverd, maar werd slechts zesde. Terwijl het pechmoment nog eens door zijn hoofd speelde, verliet Boogerd de VIP-tent. Op zijn slippers daalde hij de Cauberg af richting zijn hotel.

Op weg naar het hotel reed hij door een haag van supporters. “Iedereen wilde me aanraken en de mensen riepen allerlei steunbetuigingen. Dat was hartverwarmend”, blikt Boogerd terug.

Eenmaal in het hotel werd hem nog een hart onder de riem gestoken. Dit keer door zijn kamergenoot Steven de Jongh. Boogerds ploegmaat had het bad al voor zijn kopman laten vollopen en kwam aanzetten met een vat bier van vijf liter. “Wij kunnen wel een biertje gebruiken”, zei de Jongh, terwijl hij met een pen het vat probeerde open te breken. Dat mislukte. “Alles spoot eruit”, lacht Boogerd. “Het vat hebben we toen weg gepleurd. Een ander vat hebben we voorzichtiger opengemaakt en vervolgens met zijn tweeën dat hele ding weg gezopen. Twee en een halve liter per persoon. En we moesten nog naar het diner.”

De toejuichingen van de Nederlandse wielerfans en de geste van De Jongh beurden de kopman van de Oranje equipe weer op. De teleurstelling maakte plaats voor een positief gevoel. De vorm was goed, de race was prima verlopen en de samenwerking van de ploeg was uitstekend geweest. Helaas was dat alles niet bekroond met een medaille, maar de prestatie gaf Boogerd vertrouwen en zin in de toekomst.

Leontien van Moorsel

Hij was niet de enige die zin had in de toekomst. Ook Leontien van Moorsel keek weer met nieuwe hoop naar de periode die komen ging. In het begin van de jaren negentig had Van Moorsel al bijna alles gewonnen wat er te winnen viel, maar de medailles hadden een keerzijde. Winnen werd een obsessie en alles moest wijken voor de sport. Ook haar lichaam. Niet alleen de overbodige kilo’s trainde ze eraf, maar ook de broodnodige. Op een bepaald punt woog ze nog maar veertig kilo en besloot haar man, Micheal Zijlaard, in te grijpen. Een eetstoornis stond op het punt haar leven te verwoesten en dat wilde Zijlaard niet laten gebeuren. Leontien verliet de topsport en ging, gesteund door haar man, op zoek naar een goede balans in haar leven. Het was een zware zoektocht, maar in 1996 voelde ze zich weer aan de betere kant.

Van Moorsel kreeg toen zelfs weer zin om op de fiets te springen. Ze wilde haar loopbaan op een mooie en waardige wijze afsluiten. Een tweede carrière moest het dramatische einde van haar eerste carrière doen vergeten. Makkelijk was dat niet. In haar eerste wedstrijd werd ze uitgelachen en uitgejoeld door het publiek. In haar zoektocht naar de juiste balans had ze haar gewicht namelijk verdubbeld. En tijdens de eerste rit waren de vetrollen goed zichtbaar – tot groot vermaak van de toeschouwers.

Dat was des te meer reden voor Van Moorsel om te laten zien uit welk hout ze was gesneden. Onder toeziend oog van haar man concentreerde ze zich weer volledig op het wielrennen. En in 1998 was ze klaar om zich te meten met de wereldtop. Op het WK in Valkenburg spurtte ze naar een gouden medaille bij de tijdrit en een zilveren bij de wegrit. Ze had de balans eindelijk gevonden en liet het diepe dal waar ze een aantal jaar geleden in was beland definitief achter zich. De Cauberg stond daar voortaan symbool voor. Bovendien werden die medailles uitgebreid gevierd, in tegenstelling tot de overwinningen uit haar eerste carrière.

Zo toonde de wielrensport die een paar maanden eerder nog één van haar zwartste bladzijdes kende door een groot dopingschandaal in de Tour de France – de zogenaamde Festina-affaire – en volgens de steeds groter wordende groep critici louter doordrongen was van dopinggebruik, intriges en complotten, toch nog haar mooie en heroïsche kant.