Jan Lambrichs deed heel even mee aan de Tour de France van 1942

Officieel was er tijdens de Tweede Wereldoorlog geen Tour de France. Officieus begon er een editie op 28 september 1942, inclusief de Nederlander Jan Lambrichs. Maar die kreeg al snel spijt. 

Jan Lambrichs en Jac Sijen in de Tour de France van 1949. Foto via Nationaal Archief

Van 1940 tot en met 1946 is er geen officiële editie van de Tour de France geweest, alhoewel er een halfbakken poging werd gedaan. In maart 1942 onderzocht de Franse wielerbond de mogelijkheid voor een ronde later dat jaar door het onbezette gedeelte van het land. Na enkele maanden voorbereiding was het geregeld, slechts over zes etappes en onder verantwoordelijkheid van het blad La France Socialiste. ‘De beteekenis van dezen wedstrijd voor den Franschman is alleen te vergelijken met de waarde van den Elfstedentocht voor den Fries.’

De Limburgse profrenner Jan Lambrichs uit Bunde had zich als enige Nederlander ingeschreven. In 1939 had hij meegedaan aan de laatste vooroorlogse Tour met een zevende plaats in het eindklassement. Drie jaar later had deze broodrijder er opnieuw zin in. Begin augustus meldde De Limburger Koerier trots dat hun provinciegenoot was aangemeld voor deze ronde, te beginnen op 28 september. Ook Jaak Sijen maakte een kans om te worden uitgezonden, maar daarvan werd niets meer vernomen. Het zou niet makkelijk worden, want Lambrichs had in twee jaar geen wedstrijd meer gereden van 150 kilometer of meer. En dan had hij in de weken ervoor niets eens kunnen trainen door een val in zijn eigen dorp.

Aardappelsoep

Vrij kort na de start merkte Lambrichs dat hij beter thuis had kunnen blijven. Niet vanwege zijn conditie, maar door de vreselijke organisatie. ‘Schei uit. Zoo’n Tour de France mogen ze voor m’n part cadeau hebben!’

Er was niemand in Frankrijk geweest om hem op te vangen, ook omdat zijn Belgische ploegleiding op het laatste moment had bedacht dat voor hem in de plaats een Vlaming zou starten. Door een toevallige ontmoeting met Arie van Vliet in Parijs had hij een bed gevonden en mocht hij uiteindelijk toch starten.

Daarna werd het allemaal nog veel slechter, want op de startdag kreeg hij een beroerde fiets in handen geduwd. Hij kreeg onderweg wat aardappelsoep, veel te weinig voor voldoende energie. Desondanks reed hij een tijd mee in de kopgroep, maar toen viel zijn fiets langzaam maar zeker uit elkaar. Vijftig kilometer vóór Le Havre stapte de Nederlander uit de koers en liet zich meenemen door een volgwagen.

Na weer een vreselijke nacht, ditmaal in een leegstaande seminarie met kleine en vooral keiharde bedden, stapte Lambrichs in de eerste trein naar het noorden die hij tegenkwam. ‘Ik heb in ieder geval weer eens Parijs gezien,’ zei hij tegen de verslaggevers die hem thuis opwachtten, ‘en dat is ook wat waard.’

De surrogaatronde werd gewonnen door Francois Neuville uit België.