Op de dag dat Tom Simpson stierf, won Jan Janssen de Tour-etappe
Op 13 juli 1967 stierf Tom Simpson op de Mont Ventoux. Jan Janssen won die dag de etappe, maar hoorde pas daarna wat er was gebeurd.
Jan Janssen, foto via het Nationaal Archief
Eén van de meest dramatische dagen uit de geschiedenis van de Tour de France werd afgesloten met een Nederlandse winnaar. Vlak nadat Tom Simpson op de Mont Ventoux van de fiets was gevallen, won Jan Janssen als eerste Nederlander een etappe in de Tour van 1967. Niemand meer, die zich daar nog mee bezighoudt als het over 13 juli 1967 gaat.
In 1987 sprak Janssen met Peter de Jonge over het beslissende moment die dag. “Tot aan de Ventoux gebeurde er niks, behalve dat we water gingen halen bij cafés. Toen begonnen die klimgeiten te rijden en kwam er een groepje van een man of zeven, acht voorop. De een na de ander rolde er af. Ik keek om een zag dat Tommy aan het laatste wiel zat. Hij zag zo groen als gras. Ik dacht nog: één snok er aan geven en dan is er weer een af. Als ik geweten had wat dat voor gevolgen zou hebben, had ik het nooit gedaan…”
Onbegrijpelijk
Hij hoorde pas van de dood van Simpson na afloop op de massagetafel. Tegen schrijver Fred van Slogteren zei hij: “Ik lig daar en Wout (Wagtmans, ploegleider, jRRT) komt binnen. Hij zegt tegen me: Jan, weet je wie er is overleden? Ik zeg: geen idee. Simpson, zegt ie. Ik schrok: Dat is toch niet waar, hij zat vlak voor de top van de Ventoux nog bij ons. Ik had minuten nodig om het tot me door te laten dringen. Ik kende hem vrij goed. We gingen regelmatig met elkaar naar de koers in Frankrijk. Qua renner leken we wel wat op elkaar. In de bergen was hij geen hoogvlieger, maar op karakter kwam hij vaak heel ver.
Dat die jongen daar op de Ventoux is gestorven heeft me een paar rotdagen bezorgd. Vooral het feit dat dat kon gebeuren. Dat hij – maar ook ik – in staat was om zo ver te gaan. Tot de dood erop volgt. Het zit in je. Als het moment daar is, dan ga je weer tot je niet meer kunt. Het is machtiger dan je verstand. Je hebt een vrouw en een kind en dan doe je toch dat soort dingen. Onbegrijpelijk. Ik had net als Simpson ook op zo’n berg dood kunnen gaan.”
Op 23 juli was de Tour afgelopen. In Parijs werd Janssen aangesproken door Nederlandse journalisten, waarop de renner kortaf reageerde. Van Slogteren schreef: ‘Jan Janssen verontschuldigde zich bij de Nederlandse journalisten voor zijn onderkoelde humeur door naar de dood van zijn vriend Tom Simpson te verwijzen. ‘
Janssen in 1967: “Ik mis hem nu al, hij was een groot sportman en een geweldige collega. Doping? Dat is niet bewezen. Dat wordt altijd direct gezegd en het valt me tegen dat een man als Anquetil, die zoveel aan de wielersport te danken heeft, nu vuil spuit over doping in het peloton naar aanleiding van de dood van Tommy. Dat krijgt hij nog wel een keer van me. Jullie mogen gerust weten dat ik ook pikuurs pak. Ja, ik krijg injecties van mijn doktoren, Rolink in Nederland en Duhamel in Frankrijk. Dat zijn vitaminepreparaten, die heeft een renner nodig in dit zware beroep. Zonder die middelen haal je Parijs niet.”
