Steven Rooks verraste alle favorieten in Luik

In 1983 won er een jonge Nederlander in Franse dienst Luik – Bastenaken – Luik. Het jaar daarvoor moest Steven Rooks nog vertrekken bij de Raleigh-ploeg van Peter Post.

Door Ronnie van den Bogaart

Het was een daverende verrassing op 17 april 1983 toen de 22-jarige Steven Rooks zomaar Luik – Bastenaken – Luik won. Een paar dagen eerder, na afloop van de Waalse Pijl, zat Rooks nog in zak en as. Na een matige koers en drie lekke banden. En als renner met een tijdelijk contact. De bij leven legendarische Briek Schotte was destijds zijn (assistent) ploegleider bij Sem – France Loire, de ploeg van de excentrieke Franse burggraaf Jean de Gribaldy.

“Hij zag het die avond niet meer zitten”, vertelde Briek Schotte indertijd in Made in Belgium – Het wielerseizoen 1983 van A tot Z. “Ik heb toen De Gribaldy gebeld en die beloofde dat de zaak in orde zou komen.”

Privésponsor

Het blijft een bijzonder verhaal. Toen Steven Rooks eind 1982 zonder profcontract zat, dacht hij even met wielrennen te moeten stoppen. Hij fietste, tenniste en schaatste zich zo’n beetje door de winter, om vervolgens met hulp van een privésponsor te worden opgevist door de Franse ploeg van De Gribaldy.

Een vast contract bij Sem moest Rooks nog wel met de benen verdienen. Het jaar daarvoor had hij bij de Raleigh-ploeg van Peter Post moeten vertrekken. In de ogen van Post was de jonge Noord-Hollander te eigenzinnig. Een akkefietje in de Ronde van Zwitserland – Rooks weigerde daar een wiel af te staan aan de ervaren Gerrie Knetemann – gaf de doorslag.

Bij Sem moest Rooks het op trainingkamp in Zuid-Frankrijk doen met wat zakgeld en een boekje dat luisterde naar de titel ‘Hoe spreek ik Frans’. En met een fiets die een paar maten te klein was. Maar in het vroege voorjaar van 1983 verschenen er plotseling voortdurend positieve berichten over hem in de kranten.

21 februari 1983: “Rooks verbaast aan Côte d’Azur” (Het Nieuwsblad van het Noorden – na winst in de derde etappe van de Ronde van de Middelandse Zee, met aankomst op de lastige Mont Faron bij Toulon)

17 maart 1983: “Opzienbarend optreden van Steven Rooks in Parijs – Nice” (Leeuwarder Courant – na een derde plaats in het eindklassement van deze Franse rittenkoers, achter zijn ploeggenoten Sean Kelly en Jean-Marie Grezet)

Bernard Hinault

Op 12 april 1983 meldde de Leeuwarder Courant dan ook dat Rooks bij Sem een vaste verbintenis kreeg voor de rest van het seizoen. Dat was twee dagen vóór de Waalse Pijl, zodat niet precies duidelijk is of het verhaal van Briek Schotte wel helemáál klopt.

Topfavoriet voor ‘LBL’ was dat jaar Bernard Hinault, winnaar van de Waalse Pijl, en op dat moment al goed voor vier Tourzeges. De meeste tegenstand viel te verwachten van renners als Giuseppe Saronni, Hennie Kuiper, Phil Anderson, Fons de Wolf en misschien van een jonge Adri van der Poel. De Ierse Rising Star Sean Kelly (ook Sem) ontbrak wegens een gebroken sleutelbeen.

Niemand dacht aan Steven Rooks. Maar het was de Noord-Hollander, in het oranje-wit-groen van Sem, die een aantal medevluchters loste op de Côte des Forges. Ineens reed daar de jonge Nederlander alleen voorop. Rooks besloot om de laatste 15 kilometer dan maar solo door te gaan op weg naar Luik, nog even achtervolgd door zijn bijna naamgenoot Stephen Roche.

Hij reed over dezelfde wegen waar ooit Rik van Looy, Jacques Anquetil, Roger de Vlaeminck, Bernard Hinault en Eddy Merckx (een keer of vijf) op weg waren geweest naar de zege.

Ereplaatsen

Met een beperkte voorsprong op Giuseppe Saronni en de overige verslagenen (Hinault werd pas 32e) ging Rooks onwennig zegevierend over de finish. Hij had zojuist Luik – Bastenaken – Luik gewonnen, als eerste Nederlander na Ab Geldermans in 1960.

Door de jaren heen – Rooks zou nog twee keer zonder veel succes terugkeren bij Post – reed hij bijna altijd goed in de Ardennen. In de periode 1984-1993 was hij goed voor talloze ereplaatsen; tweede, derde, twee keer vierde, vijfde, zesde en nog eens twee keer tiende.

In zijn ‘wonderjaar’ 1988 zat Rooks bij PDM gevangen in de ploegtactiek. De overwinning ging dat jaar naar zijn ploeggenoot Adri van de Poel. Na zijn verrassende zege in 1983 zou Steven Rooks zijn klassieker Luik – Bastenaken – Luik nooit meer weten te winnen.