Wielrenner Gerard Bosch van Drakestein verloor een gouden olympische medaille omdat zijn bijrijder ladderzat was

Een lekke band heeft Puck Pieterse een olympische medaille gekost op de mountainbike. Pure pech, iets wat Gerard Bosch van Drakestein ook enkele malen is overkomen.

Gerard Bosch van Drakestein en Maurice Peeters, foto’s uit het publieke domein via Wikicommons en Europeana

Er zal geen Nederlandse sporter zijn die méér pech heeft gehad dan baanrenner Gerard Bosch van Drakestein. In 1914 stond hij op het punt om in Kopenhagen zijn enige wereldtitel te halen, maar precies op dat moment brak de Eerste Wereldoorlog uit. Alle renners gingen in paniek naar huis, in de hoop dat ze dat nog zouden halen.

Bosch van Drakestein stond net klaar voor de finale, maar door de chaos werd die nooit meer gereden. Hij was natuurlijk diep teleurgesteld: “Ik had het gevoel alsof die oorlog alleen was uitgebroken om mij te beletten wereldkampioen te worden.”

Hij stapte in een propvolle trein naar Nederland vol soldaten in gevechtstenue, waar een oude wond opspeelde. In de chaos botste iedereen tegen die wond aan.

Na een reis van meer dan tachtig uur kwam de sporter eindelijk bij de dokter. “Hij verwijderde vlug den zwachtel, bekeek het been, wilde precies weten wat er was gebeurd en zei dat ik door het oog van de naald was gekropen. Ik had een propje geronnen bloed of etter in de bloedsomloop gekregen wat levensgevaarlijk is.”

Parijs

Tien jaar later stond Bosch van Drakestein op het punt om in Parijs zijn enige olympische titel te winnen. Op de Olympische Spelen reed hij op de tandem met Maurice Peeters de finale – tot en met 1972 een officiële discipline. Ze waren nog maar enkele meters verwijderd van de olympische titel met de eindstreep al in zicht.

Toch ging het mis, want vlak voor de finish stuurde Peeters onverwacht naar boven en bleef daar slingerend rondrijden. Bosch van Drakestein hield uit schrik de benen stil, waarna de tegenstanders Frankrijk en Denemarken door dit gaatje naar goud en zilver reden. Voor Nederland restte niets meer dan de derde plaats. Een zekere gouden medaille was brons geworden. “We waren de sterksten,” aldus een sombere Bosch van Drakestein na afloop.

Natuurlijk moest Peeters zijn stuurfout verklaren. Vlak voor de eindstreep had hij een harde schreeuw gehoord, zei hij, waarvan hij erg was geschrokken.

In een gesprek met het Parool op 8 oktober 1964 werd er een compleet ander verhaal verteld door Bosch van Drakestein. Kort voor de start had Peeters tegen zijn compagnon gezegd dat hij een glas cognac moest drinken, iets wat hij zelf altijd deed om de zenuwen te verdrijven. “Bosch, jij neemt nooit doping, maar doe mij nu een plezier en drink voor de start een klein glaasje cognac. Heus, daar rijd je uitstekend op. In mijn cabine staat een flesje met een glaasje erbij.”

In 1924 was dat nog niet verboden, want pas in 1968 werd er op de Olympische Spelen voor de eerste keer op doping gecontroleerd.

Bosch van Drakestein dronk eigenlijk geen alcohol, maar uit solidariteit nam hij een glaasje en begon aan de wedstrijd. Toen hij na de finale terugkeerde naar de kleedkamer, zag hij tot zijn verbazing dat de complete fles nog snel was leeggedronken door Peeters. De baanrenner was dronken aan zijn rit begonnen!

Bosch van Drakestein: “Dat verklaart dat geslinger zonder einde in de bocht.”

Hij is daarmee de enige Nederlandse sporter, die een wereldtitel verloor door een wereldoorlog en een olympische titel door een dronken collega.

Tot zover de geschiedenis. Die zal de pijn bij Pieterse niet verzachten en dat snappen wij ook wel.